The adventure first: alleen naar New York
Deze blog is geschreven door Fieke van Houdt – meeloopstagiaire bij Huis van Belle
Ik was negen en maakte de reis van mijn leven naar Londen. Londen was hoe ver je kon gaan, verder dan Londen was onbereikbaar. Dacht ik. In de jaren die volgden, zou ik erachter komen dat ik absoluut ongelijk had.
Want ik werd zestien, en ik vertrok samen met mijn achttien kilo wegende koffer naar New York City.
Op weg naar mijn stage
In New York zou ik gaan stagelopen bij een theatergroep. In mijn enthousiasme regelde ik zelf alle voorbereidingen. In het begin was dat nogal pittig, want ik kreeg van alle kanten te horen dat ik veel te jong en naïef was. Maar ik had al vaker alleen gereisd, toen ik zelfs nog jonger was, en ik wist dat ik het kon. Bovendien kon ik logeren bij mijn oom en tante, die al een halfjaar in New York woonden, dus geen reden voor zorgen.
Ik vond mijn weg naar Schiphol. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik over het vliegveld naar de gate. Voor de eerste keer in mijn leven was ik helemaal alleen op een vliegveld. Zoveel mensen om me heen, maar toch alleen. En ik vond het heerlijk.
De vlucht duurde acht uur. Zo moe als een hond kwam ik om drie uur ’s middags aan op JFK. Na meterslange rijen en vier verschillende controles stond ik in de aankomsthal. Dit was dus Amerika. Mijn oom kwam me halen en nam me mee naar de AirTrain, die ons steeds dichter bij NYC zou brengen.
De eerste sights van New York City
Ik keek naar buiten, naar de Amerikaanse vrijstaande huizen en grote auto’s. Ik hoorde mijn oom zeggen: ‘Kijk eens daar, achter die huizen.’ Hij tikte met zijn vinger tegen het raam. En ik zag mijn droom werkelijkheid worden. Ik zag New York. Ik zag de skyline van Manhattan. Empire State, Chrysler Building, Freedom Tower, en meer. En ik voelde dat dit slechts een voorproefje was van al het geweldige wat me nog te wachten stond.
We namen de subway naar Roosevelt Island, een smal eilandje tussen Manhattan en Queens. De roltrappen waren ontzettend lang en ik kon niet wachten tot we boven waren. Ik duwde mijn koffer tussen de poortjes door, liep naar buiten, liet mijn ogen wennen aan het avondlicht. Ik werd omringd door skyscrapers, de Queensboro Bridge, diners, en New Yorkers.
Soms moet je wennen aan een nieuwe plek. Ik ook, maar het was nu geen proces. Het duurde precies twee seconden, en ik voelde me thuis. New Yorker worden is niet zo moeilijk.
Part of NYC life
De twee weken die volgden, vlogen voorbij. Ik at voor het eerst een hamburger, zat talloze keren op Times Square en in Central Park, bezocht het Metropolitan Museum, werd verliefd op de avenues, keek uit over de stad op 521 meter hoogte, wandelde over Brooklyn Bridge, genoot van mijn stage, speelde thuis op Roosevelt Island met mijn neefjes en nichtje. Op zondag gingen we met z’n allen naar de kerk en liepen daarna door Central Park, haalden koffie en warme broodjes, en leefden het leven in New York. Het was alsof het nooit meer anders zou worden, en ik wilde dat het altijd zo zou blijven.
Want ik heb echt mijn stad gevonden.
En toch ben ik nu alweer twee maanden terug in Nederland. Of ik ooit nog ga wennen, weet ik niet. Maar ik weet dat een deel van mij nog in New York is en op mij wacht. Ooit zal ik dat deel van mezelf weer op moeten zoeken.
Ben jij wel eens in een land geweest waar je je heel erg thuis voelde?
