Als je jezelf beschadigd – Hélène deelt haar verhaal

Deze blog vertelt het heftige verhaal van Hélène en haar verleden met zelfbeschadiging. Als dit voor jou een onderwerp is dat je triggert, of wat je moeilijk vind om mee om te gaan, lees deze blog dan niet of lees het samen met iemand anders. Wil je hierover, of over iets anders praten, neem dan contact op met stichting Chris, zij staan voor je klaar voor een gesprek. 

Zelfbeschadiging; een gevoelig onderwerp. Ik lees best regelmatig op het forum of op andere plekken dat best veel jongeren worstelen met zelfbeschadiging

Ik wil mij in dit blog voornamelijk richten op diegene die worstelen met zelfbeschadiging. Ik zelf heb heel erg geworsteld met snijden. Je zelf beschadigen komt niet uit de lucht vallen. Er zijn redenen waarom je je zo radeloos voelt. Voor mijn therapie wist ik niet concreet waarom ik mijzelf sneed, wel voelde ik mij leeg en waardeloos wat er voor zorgde dat ik niks meer leuk vond. Vooral toen nog niemand van het snijden af wist. Het voelt heel alleen en ik ging mensen ontwijken zoals mijn ouders, vriendinnen en andere mensen dichtbij zodat ze er niet achter zouden komen. Ik ging dus mijzelf isoleren, en jezelf isoleren is nooit goed. Je blijft er alleen mee zitten en dat maakt het alleen maar erger.

Vertel het aan iemand

Ik heb de schooldokter verteld van mijn worsteling met snijden en zo is het balletje een beetje gaan rollen. Mijn ouders werden ingelicht en ik zou met een psycholoog gaan praten. Nou kan ik mij voorstellen dat je schrikt bij het idee dat je ouders het te weten komen en dat dat de reden is dat je het nog nooit aan iemand hebt verteld. Het is ook niet makkelijk, en de ene ouders pakt het anders op dan de ander. Mijn ouders reageerde ook niet zoals ik hoopte. Maar nu, nu ik ouder ben begrijp ik ze ook wel. Het raakt hun ook dat hun dochter zich zo vreselijk voelt. Verder waren ze helemaal niet bekend met zelfbeschadiging. Het waren lastige tijden, maar omdat ze betrokken worden bij de therapie leerde ze langzaam maar zeker kennen wat zelfbeschadiging inhoudt en waar het vandaan komt. Dat bracht ons uiteindelijk dichterbij elkaar dan ooit. Het kan lastig zijn dat je ouders het te weten komen, maar laat het je niet tegenhouden, je weet niet hoe het zal lopen.

Inzicht helpt

In therapie kijken ze naar de redenen dat je jezelf beschadigd. Heb je een trauma? Of een stoornis? Is je thuissituatie nooit goed geweest? Ze helpen je inzicht te geven over jezelf: hoe zit je in elkaar, en hoe nu verder?

Bij mij thuis hebben mijn ouders zolang als ik leefde altijd ruzie gehad. Dat heeft ook veel te maken met de interculturele relatie die ze hebben. Doordat ik in therapie ging, werd duidelijk dat de thuissituatie niet goed was en zijn mijn ouders in relatietherapie gegaan. Wat ik hiermee wil zeggen is, doordat jij in therapie gaat wordt ook jou netwerk (je ouders, vriendinnen, soms school) erbij betrokken. Het had voor mij niet geholpen als ik in therapie was gegaan, en mijn ouders niet. Dan zouden de ruzies thuis hetzelfde blijven, en zou ik daar last van blijven houden en niet vooruit kunnen. En ik zal je eerlijk zeggen het is niet makkelijk, het gaat met keihard terugvallen en daarna weer overeind krabbelen en daarna weer terugvallen en dan weer overeind komen. Mijn therapie heeft 4,5 jaar geduurd en ik weet ook dat het langer kan zijn voor sommige mensen.

Snijden is dus vaak niet het probleem op zich, maar een gevolg van de dingen die zijn gebeurd maar niet goed zijn verwerkt. Laag zelfbeeld komt daar ook vaak bij kijken. Het is belangrijk dat je meer grip krijgt op je gedachtes en inzicht krijgt over de reden dat je jezelf snijd. Pas dan kan je eraan werken. en het is belangrijk om eraan te werken, anders zal je het gevoel altijd blijven onderdrukken.

Na therapie

Er is een leven na therapie. Toen ik midden in mijn ‘berg van problemen’ zat leek het of het nooit beter zou worden. Ik was fout. Door therapie heb ik mijzelf en mijn verleden beter leren kennen. Hierdoor snapte ik waarom ik sneed en leerde ik hoe ik het snijmoment kon uitstellen en uiteindelijk hoe ik het kon vervangen. Ik kreeg grip op mijn gedachtes. Ik kreeg vaak nog wel de gedachtes dat ik ‘moest gaan snijden, want…’. Eerst overviel die gedachte mij, later kon ik tegen de gedachtes in gaan. Ik ging na, is het wel echt zo wat ik nu denk, en nu na mijn therapie heb ik daar nog steeds wat aan. Ik heb zelden de drang om te snijden, en als dat wel is zo is weet ik wat ik moet doen. Iemand vertellen, uitstellen en afleiding.

De littekens zijn natuurlijk permanent. En ik merk dat mensen verschillend kijken naar het laten zien van littekens en dergelijke. En ik denk dat dat voor iedereen verschillend is. Ik heb mijn littekens omarmd, ze zijn deel van mij en ik schaam mij er niet voor. Ik verberg ze niet. Daarbij; ik was niet geweest wie ik vandaag was als dat stuk in mijn leven er niet was geweest.

Wat ik je mee wil geven:

Op eigen kracht had ik het niet gehaald, God heeft mij hier doorheen geholpen. Waar ik in het begin twijfelde aan God en dacht dat ik nooit goed genoeg voor hem was, weet ik nu dat dit absoluut niet waar is. God houd van ie-de-reen, ook van jou! De duivel is hier op aarde en zal er alles aan doen je van God weg te houden. Depressies en dergelijke komen niet van God. God leeft met je mee en vind het echt heel erg als jij je waardloos voelt. Hij is daar met jou en hij staat 24/7 voor je klaar. Bidden helpt. Gods plan is niet altijd zoals je zelf had gedacht of misschien gewild. Zijn plan is beter en mooier dan je zelf ooit zou kunnen bedenken!

Jeremia 29:11: Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven.

Hebben jullie nog tips hoe je snijdrang kan verminderen? Afleidingstips of andere tips? Wil je hier graag over praten, neem dan contact op met Stichting Chris!

Photo by Luis Galvez on Unsplash