Beautypageants – watte?
Ik denk dat bijna alle meisjes ervan dromen om prinses te worden. Toen ik nog klein was, leek me dat het beste beroep ter wereld. Sommige meisjes zijn al een beetje prinses voor één dag, maar of ze dat allemaal zo leuk vinden is nog maar de vraag.
Ik heb het over de beauty pageants die vooral in Amerika erg bekend zijn, en misschien ken je het ook wel van het tv-programma Toddlers & Tiaras. Het gaat om jonge meisjes die helemaal mooi gemaakt worden en dan een dansje, een liedje of een handstand doen voor een jury. Er worden dan verschillende prijzen uitgereikt, waarbij een meisje een grote kroon, een grote beker en geld wint.
Enge moeders
Ergens klinkt het wel aantrekkelijk, denk ik. Zeg nou zelf: wie houdt er niet van om in het middelpunt van de aandacht te staan, en mooie kleren te dragen? Toch is de werkelijkheid wel een beetje anders: vaak zijn het de moeders die er mee beginnen. Zij nemen hun babies al mee naar zulk soort wedstrijden, en ze doen de gekste dingen om hun dochters ‘mooier’ te maken: meisjes moeten onder de ik-maak-je-bruiner-dan-bruin-douche voor een zonnebankkleurtje, soms krijgen ze een nepgebit over hun eigen tanden zodat ze een prodent-smile kunnen laten zien en sommige moeders gaan zo ver om hun eigen dochter botox (ja, echt, botox!!!) in te laten spuiten. En eigenlijk gebruiken alleen oude filmsterren botox zodat mensen hun rimpels niet meer zien en ze er jonger uitzien.
Zo’n moeder zou ik niet willen hebben…
Sterker nog: ik zou geen beauty queen willen zijn. Het lijkt me verschrikkelijk om in een bikini, of horror: badpak, het podium op te moeten paraderen en dan een dansje te doen. Het lijkt me verschrikkelijk om helemaal dicht geplamuurd te worden met bruine foundation (want iedereen moet kunnen zien dat jij uren hebt liggen bakken in de zon… bij wijze van), en dan blauwe oogschaduw te moeten dragen en nepwimpers en roze lippenstift. Ulgh. En dan uren mijn haar te krullen, en nog extensions erbij en glitters erin en clipjes met roze of babyblauwe bloemen. En er dan PERFECT (?) uitzien. En dan op dat podium te moeten staan en heel lang te moeten neplachen. Want dat is wat die kleine meisjes doen: ze lachen niet echt. Als je echt lacht, lachen je ogen mee. Als je echt lacht is aan je hele houding te zien dat je plezier hebt. Dat is bij die meisjes niet te zien.
En de werkelijkheid is een beetje anders. Maar toch, ook in mijn eigen leuke leventje heb ik vaak het gevoel dat ik er perfect uit moet zien. Dat ik dun genoeg moet zijn, en mijn make-up goed moet zitten. Maar van wie moet ik dat toch doen? Niet van mijn moeder in ieder geval.
En jij? Voel jij wel eens de behoefte om er perfect uit te zien? En wat vind je van die beauty pageants? Leuk of totale onzin? Ik hoor het graag van je!
XO Martan
