Boekreview – De eerste krokus

Toen ik het persbericht binnen kreeg van dit boek, heb ik het meteen aan gevraagd om te lezen en te recenseren. De tekst aan de voorkant van het boek sprak wel tot mijn verbeelding: “De bijzondere vriendschap tussen een meisje en de slavin die haar opvoedt – en die daarvoor haar eigen baby moest achterlaten.” Maar oh boy, ik vond dit boek eigenlijk nogal teleurstellend…

Waar gaat ‘De eerste krokus’ over?

Dit boek gaat over de slavernij zoals die bestond in de Verenigde Staten. Het speelt zich af in de jaren 1837 tot 1859, en het verhaal focust zich op de slavin Mattie en het meisje Lisbeth. Lisbeth wordt geboren in het gezin van een plantagehouder, en Mattie woont op die plantage. Mattie heeft net zelf een baby gehad, en moet deze bij haar zus achterlaten om zelf in het grote huis te gaan wonen en het meisje Lisbeth te voeden.

Het verhaal volgt Lisbeth als ze groter wordt, en het volgt Mattie als ze ouder wordt en afscheid moet nemen van haar zoon Samuel omdat hij op een andere plantage moet gaan werken. Lisbeth maakt zich ondertussen druk om baljurken, etiquette lessen en met welke jongen ze later moet trouwen.

En hoe verder we in het verhaal komen, hoe meer blijkt dat Lisbeth erg naïef is en eigenlijk geen weet heeft van de echte wereld en hoe het plantageleven eruit ziet. Als Mattie naar de plantage wordt gebracht waar haar zoon is weg gelopen, denkt Lisbeth dat ze wel netjes aan Mattie zullen vragen waar haar kind is. Spoiler: dat doen ze natuurlijk niet. En als Mattie uiteindelijk ook zelf verdwijnt kan Lisbeth alleen maar verongelijkt zijn dat ze geen afscheid genomen heeft, maar Mattie verdwijnt met de Underground Railroad en iemand daarover inlichten was nooit een goed idee.

Waarom viel ‘De eerste krokus’ me tegen?

Dit verhaal behandelt de slavernij, en over dat onderwerp hebben we echt nog wel wat te leren. In dit boek lijkt het alsof de slaven wel een prima leven hadden, en komen de gruwelijkheden maar matig aan bod. De realiteit was juist dat de slaven hard moesten werken, en van generatie op generatie geen eigen levens vol hoop en dromen konden leven. Ze stonden volledig in dienst van hun witte meesters, en werden gezinnen stelselmatig uit elkaar gerukt en vrouwelijke slaven vaak misbruikt en verkracht. Nu is dit natuurlijk een boek en dat hoeft zeker niet gruwelijk te zijn, maar wel graag wat realistischer (zeker met zo’n beladen thema).

En dan Lisbeth… Lisbeth die opgevoed wordt door de slavin Mattie leert van haar veel over de ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Maar toch duurt het nog tot haar trouwen tot ze doorheeft hoe slecht de omstandigheden voor de slaven zijn, en ze een andere keuze maakt. Dit is wel erg kort door de bocht, en het zou helemaal ongeloofwaardig zijn als ze er niet vandoor ging met haar eerste crush. En zonder al te veel weg te geven, vond ik het vooral ook onrealistisch dat Lisbeth hoopte om als familie met Mattie te kunnen omgaan. Dat laat zien dat Lisbeth de situatie toch rooskleuriger ziet dan dat het in werkelijkheid is.

Eindoordeel

Mijn eindoordeel, ik weet het niet. Heb ik tijdens het lezen van dit boek tranen gelaten om de onrechtvaardigheid van het verhaal? Absoluut. Maar vind ik dat dit boek teveel om de gevoelens van een wit meisje draait, en dat de gevoelens van de zwarte slavin minder aan bod komen? Ook absoluut! Heeft dit boek positieve punten? Ja. En negatieve? Zeker!

Ben benieuwd of jij dit boek hebt gelezen en wat jij ervan vindt?!