Eline’s verslag van Colombia (3)
Vandaag het laatste en derde verslag van Colombia. Wat een reis en wat een ervaringen! Vandaag neem ik je mee naar de ontmoeting met mijn sponsorkind Maria. Zoals je vast wel weet, kun je via Compassion een kind sponsoren. Je betaalt €29 per maand en daarmee zorg je ervoor dat jouw sponsorkind naar een Compassionproject kan. Zo’n project lees je meer over in mijn vorige verslag. Kinderen die gesponsord worden zijn kinderen uit de allerdiepste armoede. Ik ben Maria gaan sponsoren toen ik wist dat ik naar Colombia ging zodat ik haar kon ontmoeten. En ik wist niet dat het zo bijzonder zou zijn.
‘s Ochtends ben ik bloednerveus. We weten inmiddels een beetje hoe het eraan toegaat op de projecten en dat het voor de kids een big deal is dat sponsors langskomen. Je moet je voorstellen dat het voor de kids heel bijzonder voelt dat iemand uit een heel ver en vreemd land hen de moeite waard vindt om in te investeren. Dit gaat niet om geld. Dit gaat om relatie. Om liefde. Maar toch, ik vraag me af of zo’n veertienjarig meisje wel op mij zit te wachten… In de bus vertaal ik samen met vertaler Sebastian mijn zes brieven in het Spaans. Ik laat deze achter, zodat ze die vast heeft als ze een moeilijk momentje heeft. Ook heb ik cadeautjes voor haar gekocht, een nieuwe schooltas en een tof setje kleren van H&M. Stiekem vond ik het heerlijk om dit te shoppen voor haar. Ik weet niet goed wat ik kan verwachten, op de foto lijkt het best een stoer meisje, en de tas is roze!
Papieren deur
Aangekomen op het project worden we onthaald met dans, krijgen we allemaal een prachtige hoed en is er een confettikanon dat elke keer als het afgeschoten wordt een enorme knal geeft. We dansen en zingen en lachen. Stiekem kijk ik om me heen, zou ze hier al zijn? Onze reisleidster Luz vertelt ons dat het even duurt voor Maria er zal zijn. Hilde, mijn reisgenoot, gaat ook haar sponsorkind ontmoeten en ook zij heet Maria en is veertien. We zijn gespannen en pakken elkaar vast. Volgens mij haalt ze een grapje uit, fluister ik nog. Maar nee, Luz is serieus. Weet je wat, zegt ze, anders gaan jullie vast door die deur en gaan jullie vast klaar staan. Hilde en ik maken de papieren deur kapot en tadaa… daar staan die twee prachtige Maria’s gewoon al. Confetti overal, ik gil en omhels Maria. Ik kan bijna niet onder woorden brengen wat er gebeurt maar het is overweldigend. Ik huil en Maria huilt en we knuffelen elkaar en ik kus haar en heb het gevoel dat ik haar nooit meer los wil laten. Dat moment, ik voelde me compleet vervuld.
Bienvenidos
Na de eerste knuffelsessie lopen we naar buiten waar al mijn reisgenoten heel blij voor ons zijn en ook Maria ontmoeten en waar ik ook haar moeder ontmoet. Het is heel emotioneel voor ons zegt ze. Na een tijdje vertrekken we naar het huisje van Maria, samen met haar moeder, een paar van mijn groepsgenoten, de pastor en wat van Maria’s leraressen waar ze goed mee op kan schieten. Jonge meiden nog die zo ontzettend blij voor haar zijn. Dat maakt mij weer blij. Het laat zien dat ze echt het beste met haar voor hebben als ze haar dit zo gunnen. We lopen door de wijk, een heel, heel arme buurt waar de riolering door de ‘straat’ loopt. Er is niet echt een straat, het is zanderig. Het huisje van Maria is een heel armoedig huisje met een trapje, er hangt een groot zelfgemaakt bord met Bienvenidos (welkom) en ik ben net een bruid met ballonnen en bloemen in mn hand.
Ik mag op de mooiste stoel gaan zitten en klets met haar en haar moeder. We pakken cadeautjes uit en we bekijken het huisje. Maria en ik laten elkaar geen moment los. Maria blijkt van roze te houden en is dol op dansen. Ze wil verpleegkundige worden en is vast van plan om daar hard voor te werken. Ze is zo mooi en haar haar is prachtig ingevlochten. Ze heeft een roze polo aan die ze van het project heeft gekregen en is een beetje verlegen maar tegelijk ook weer niet. Ze is een heel krachtig meisje. Ik voel zoveel trots op haar!
Eigen kamertje
Ik ben zo blij dat ik haar ontmoet en ook blij om te zien dat haar moeder om haar geeft en echt trots op haar lijkt te zijn. Maria heeft een eigen kamertje, wat heel bijzonder is omdat de meeste huisjes maar één kamer hebben die ze vaak met heel veel mensen moeten delen. We bidden met elkaar en ik word emotioneel als ik bid voor veiligheid in haar kamer.
Het is bizar hoeveel ik om dit meisje geef, terwijl ik haar helemaal niet kende. Als we buiten staan om foto’s te maken, komen haar vriendinnen kijken. Een van hen heeft een baby op haar arm. Het zijn harde meiden, die niet echt dichtbij durven komen. Ik vraag aan Maria hoe zij dat ziet, als al haar vriendinnen al baby’s krijgen. Ze vertelt dat ze andere keuzes wil maken en eerst wil studeren en dan een man wil vinden. Ik hoop zo dat dat haar gaat lukken.
Bij terugkomst op het project lunchen we met elkaar en praten we nog veel meer. Er is voortdurend een tolk bij ons, Oscar, die alles voor ons vertaalt en dat heel lief doet. Iedereen is zo blij voor en met ons dat we elkaar ontmoeten, zo bijzonder. Ik wist niet dat dit zoveel impact kon hebben. Maar ineens heb ik het gevoel dat ik echt verschil kan maken. Maria’s wereld en de mijne zijn zover van elkaar af maar ik weet nu dat ik haar kan supporten door haar aan te moedigen de goede keuzes te maken door haar te schrijven en voor haar te bidden. Dat voelt zo onwijs bijzonder en het voelt bijna alsof ik een dochter erbij heb gekregen. Erbij, omdat alle Belles ook altijd een beetje als mijn dochters voelen :)
Levensles
Dit was mijn laatste verslag. Jullie hebben vast wel gemerkt dat deze reis me veel gedaan heeft. Ik heb veel lessen geleerd maar de belangrijkste is deze: wij denken hier in Nederland zo vaak dat ons leven maakbaar is. Dat het erom draait dat we goede cijfers halen, een mooie baan krijgen, een man en kinderen. Als in die dingen iets tegenzit, raken we vaak helemaal van slag. We worden verdrietig en vragen ons af: waarom laat God mij dit overkomen? In Colombia werkt het precies andersom. Mensen zeggen: “Ja, ik heb het moeilijk. Heel moeilijk. Maar ik heb God.” Ik ben zo erg onder de indruk van het vertrouwen van de mensen daar, van de liefde voor God. Ik heb daar gezien wat het betekent om altijd vreugde in God te blijven vinden, ondanks je omstandigheden. En ik hoop ontzettend dat het me gaat lukken om dit in mijn eigen leven ook te blijven vinden. Ik ben ook heel erg onder de indruk van Compassion en het heeft me echt diep, diep geraakt wat voor impact je kunt hebben op een mensenleven met die €29 per maand maar vooral door de relatie aan te gaan. Daarom ben ik zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken, echt te gek.
Komende tijd zul je meer over Compassion lezen in blogs. We hebben namelijk een te gekke poster gemaakt die jij kunt downloaden en waarmee jij ook aan de slag kunt met de lessen die ik in Colombia leerde en met armoede. Als wij samen de strijd aangaan, is armoede te verslaan. Doe je mee?
