God prijzen als het pijn doet
Beetje gekke titel he? Ik hoorde laatst (lees: tijdens de uitzending van de EO Jongerendag) het lied Praise you in this storm van The Casting Crowns en, hoe zeg je dat? It hits me. Hetzelfde heb ik altijd bij het lied: Blessed be your name.
Ik hef mijn handen op om u te prijzen want u ben de God die geeft en wegneemt.
Zo’n zin zing je niet zomaar eventjes, bedacht ik me. Een God die wegneemt. Hoe kun je daar nou je handen voor in de lucht heffen en zeggen: U bent geprezen Heer! Wat een goedheid! Dat kan toch niet? Nee, dat kan zeker niet. Dat hóeft ook niet. Als je moeder is weggenomen, of je beste vriend. Of een vriendin, of de vader van een klasgenoot. Iets of iemand verliezen, aan de dood of aan het leven, dat is bijna niet te beschrijven zoveel pijn doet het. Het lijkt alsof je hart in elkaar krimpt, je voelt je eenzaam en niet begrepen, boos en verdrietig…misschien vraag je je zelfs af of je verder wilt leven. Logisch dat je dan vragen aan God stelt, dat je boos bent…
En dan toch, ondanks die shit, God prijzen? Ik hoorde er eens dit over (van Rob Bell, een filmpjesdominee): Een vader loopt met zijn kind in het bos, hij geniet. Het is heerlijk weer en hij geniet er van om met zijn kind te zijn. Maar dan breekt er plotseling noodweer uit. Het kind begint te krijsen. Hij is bang voor het onweer en de windstoten zijn gemeen in zijn gezicht. De vader, die het kind in een draagzak op zijn rug heeft, draait de draagzak zo dat hij hem op zijn borst draagt. Hij legt zijn handen over het hoofd van het kind en fluistert: Stil maar, ik breng je naar huis. Het komt goed.
Nu kan het heel goed zijn dat het kind later zegt: Papa, waarom liep jij met mij in die regen?? Dat rotweer daar stel je een baby toch niet aan bloot?! Maar zijn vader zal zeggen: Kind, ik heb je nog nooit zo dichtbij me gevoeld.
Het stormt en regent in jouw en mijn leven. Het is soms moeilijk te begrijpen waarom dingen lopen zoals ze lopen. Daar is niet altijd een ‘reden’ voor. Soms is het leven simpelweg klote en kost het heel veel vechten om je hoofd boven water te houden. Maar wat dit verhaal hierboven wil zeggen is: Juist op die momenten is God vlakbij je. Hij houdt je tegen zich aan om jou naar huis te brengen. Om je op je bestemming te brengen. Al die rotdingen die je meemaakt…verlies, verdriet, pijn, misbruik…die zijn nergens goed voor. Ze leren je vechten, dat wel. En vechten, dat maakt jou tot een bijzondere meid, een sterke vrouw. Het vormt je. Het zorgt ervoor dat je diepe dalen kent maar ook leert genieten van hele kleine dingen. Dat geloof ik. En misschien, misschien hef je dan soms je handen wel op tot God. Huilend, vechtend of biddend. Je zult eens zien hoe diep je geloof dan gaat. Hoe dichtbij je je bij God voelt. Want Hij is de God die redt. De Persoon die weet wat eenzaamheid is. Die jou door en door kent. Dus ja: Prijs God in je storm. Vecht het uit met Hem. En hou nog even vol. Want het wordt beter. Echt.
And every tear I’ve cried, You hold in Your hand. You never left my side.
