Had ik maar… wél iets teruggezegd

Laatst ging ik naar de schoonheidsspecialiste. Dat ga ik altijd heel krenterig via Grouponnetjes dus ik kom op de gekste plekken. De laatste keer had ik een heel jong meisje dat rookte, wat duidelijk te ruiken was aan haar handen die mijn gezicht behandelden. Dus ik was benieuwd waar ik nu terecht kwam. Ik besloot er heen te lopen, een halfuurtje ongeveer, zodat ik meteen wat beweging had. Eenmaal voor de deur bij een leuk woonhuisje in een leuk hofje in het centrum van Utrecht bel ik aan … niemand doet open. Na ongeveer vijf minuten wachten besluit ik het nummer op het raam te bellen. Ik verras de mevrouw aan de andere kant van de lijn. Was het straal vergeten en loopt bij de Appie.

Na een minuut of vijftien arriveert ze met boodschappen aan haar stuur. ‘Sorry! Ik denk dat we de massage maar over moeten slaan, dan krijg je wel een tientje korting oke? Is het een win-win.’ Ik zeg dat het oke is. Vervolgens lig ik op de stoel en wat doet mevrouw? Haar appjes checken en reageren. Plassen en haar handen niet wassen en vervolgens mijn mee-eters uitknijpen. Een broodje eten terwijl ik onder een zinloos stoomapparaat lig en klagen over de Marokkanen in haar wijk…

Dít had ik willen zeggen

Na afloop bedank ik haar. ‘Nou, dat was toch prima zo he. Wil je mijn kaartje? Dan kun je me volgende keer gewoon bellen.’ Terwijl ik haar kaartje aanpak, bedenk ik me dat ik haar nooit meer wil bellen. Maar ik lach vriendelijk en zeg: ja, fijn, dankjewel hoor!

Weet je wat ik eigenlijk had willen zeggen?

‘Ik sta nu op van deze stoel, want ik vind het absoluut niet prettig hoe je te werk gaat. Bedankt voor de moeite om hierheen te komen fietsen, maar het was zo wel genoeg. Toedeledokie!’

Dat heb ik niet gedaan. (Misschien maar goed ook want ik kom haar nu wekelijks tegen in de sportschool waar ze me negeert of niet herkent).

Maar ken je dat gevoel dat je eigenlijk iets heel anders had willen zeggen dan je uiteindelijk doet? Beter voor jezelf opkomen in een situatie die je eigenlijk onprettig vindt of gewoon stom? Uitkomen voor je behoefte en wat jij wilt. Mensen die dat wel goed kunnen, noem je assertief. Ze kunnen op een aardige (dat is het knapst) manier vertellen wat ze ergens van vinden of een grens aangeven, zonder dat dat meteen heel raar of agressief overkomt. Dit plaatje laat het wel mooi zien:

Gelukkig lukt het me regelmatig ook wel (heb ooit een cursus gevolgd hiervoor) en dan ben ik altijd blij. Een aantal dingen die mij daarbij helpen:

Tips om assertiever te worden:

• Probeer tijdens een gesprek of voorval je bewust te worden van wat er gebeurt en er even boven te gaan staan. Zo kun je bij jezelf bedenken, wat vind ik hiervan?
• Soms lukt dit niet en weet je het pas achteraf. Ook dan is het niet te laat om te zeggen dat je iets als vervelend hebt ervaren. Wel liever in reallife of via de telefoon en niet via een appje. Dat levert vaak gedoe op.
• Wees niet bang. Het lijkt eng om je grens aan te geven en dat is het ook wel een beetje. Maar over het algemeen reageren mensen er prima op. En zo niet, wat maakt het uit? Het gaat om jouw grens. Elke keer dat je het doet, word je minder bang. Echt.
• Denk niet voor anderen. Vaak maak je het van te voren al heel groot: ‘Ze zal wel dit denken’ of: ‘maar ze heeft er vast een reden voor’.  Jij weet dat niet, gewoon niet. Dus ook niet doen.
• Praat vanuit jezelf: ‘ik merk dat ik een beetje overrompeld ben’ of: ‘waarom zeg je dit eigenlijk, ik merk dat ik het niet prettig vind’
• Oefen er bewust mee. Bedenk bijvoorbeeld ‘s ochtends dat je die dag in 1 situatie gaat zeggen wat je er echt van vindt en niet je mond houdt. Zo ga je steeds een stapje verder.
• Assertief is niet hetzelfde als brutaal zijn. En soms is aardig zijn en níet keihard de waarheid zeggen wel een betere keus (dat zie je ook wel een beetje op het plaatje).

Heb jij ook weleens dat je te laat bedenkt wat je eigenlijk wilde zeggen?