Hoe ik mijzelf begon te accepteren zonder make-up

Ik was een beautymeisje. Al vanaf de brugklas droeg ik blauwe en groene oogschaduw, en struinde ik elke zaterdag drogisterijen af, opzoek naar de nieuwste collectie.

Toen ik 14 was, begon ik met foundation dragen. Niet veel later kwamen er nog veel meer producten bij. Eyeliner, bronzer en lippotlood, je kan het je zo gek niet bedenken. Ik kreeg steeds meer commentaar van mijn omgeving. Vrienden en familie vonden het maar niks. ‘Dit is niet meer naturel hoor!’ of ‘Zo, die zit echt wel vol geplamuurd…’

Alles wat ik niet mooi vond aan mijzelf, kon ik vervolgens verbergen.

Maar make-up was mijn passie! Ik vond het heerlijk om ’s ochtends een uur eerder op te staan, om vervolgens uitgebreid te gaan spelen met make-up. Een ander kleurtje hier, een veegje meer daar. Ik raakte er zelfs ontspannen van. Tegelijkertijd gaf het met ook zelfvertrouwen. Alles wat ik niet mooi vond aan mijzelf, kon ik vervolgens verbergen. Ik deed concealer over mijn wallen, een primer voor de rode wangen en heel veel eyeliner zodat mijn ogen meer gingen spreken.

Stiekem begon ik de Frederike mèt make-up veel mooier te vinden dan de Frederike zonder make-up. Sterker nog: ik schrok zelfs als ik mijzelf in de spiegel zonder make-up bekeek. Ik ging zonder make-up de deur niet meer uit, en zeker niet naar school. Mijn klasgenoten hadden mij nog nooit zonder eyeliner of foundation gezien…

Moest ik nou per se zo’n dikke laag op mijn gezicht elke dag?

Mijn keerpunt kwam dit jaar. Doordat ik in mijn examenjaar niet veel meer naar school hoefde te komen, ging ik nadenken over mijzelf. Ik werd bewuster van waarom ik dingen juist wel of niet deed. Moest ik nou per se zo’n dikke laag op mijn gezicht elke dag? Voor wie deed ik dat eigenlijk? Zodat ze mij mooier vinden? Hoe hypocriet ben ik dan, als ik tegen anderen loop te verkondigen om van zichzelf te gaan houden, en mijzelf niet eens te accepteren zonder make-up? Want echte schoonheid, die zit toch echt van binnen. Als mensen mijn ‘natuurlijke look’ niet accepteren, dacht ik, zijn ze mij niet waard!

Dus begon ik steeds meer af te bouwen met make-up gebruik (Ja, het was echt een verslaving 😉). Geen eyeliner meer, geen highlighter en toen ik eenmaal bruiner was geworden door de zon, begon ik geen foundation meer te gebruiken. Heerlijk vond ik dat! Ik kon gewoon zwemmen en lekker over mijn gezicht wrijven zonder me druk te maken over al die make-up. Nog een voordeeltje: ik was ineens heel snel klaar in de ochtend!

Iedere keer als ik in de spiegel keek, begon ik meer en meer aan de Frederike zonder make-up te ‘wennen’. Ik vond mijzelf zelfs mooier zonder, dan mèt make-up!

Het voelt zo ontzettend bevrijdend om van jezelf te houden!

Toen ik laats een introductiekamp met mijn studieklas had, besefte ik mij weer hoe heerlijk vrij je je voelt als je niet per se make-up van jezelf hoeft te dragen. Als je jezelf gewoon kan accepteren! Ik maakte mij helemaal niet meer druk om wat mensen vond mij vonden als ik net uit mijn bed kwam. Ik heb mijzelf lief, en dat zou jij ook moeten doen! Het voelt zo ontzettend bevrijdend om van jezelf te houden!

Heb ik dan nooit meer de neiging om los te gaan met make-up? Zeker wel! Een paar weken geleden had ik een ochtend vrij en zag dat als een kans om weer eens te experimenteren met make-up. Toen ik eenmaal in de spiegel keek, schrok ik opnieuw van mijzelf. Dit ben ik niet! Ik vond mijzelf er zo nep uitzien, dat ik het er allemaal weer heb afgehaald.

De conclusie van dit verhaal? Probeer jezelf nooit te verbergen, maar probeer jezelf juist lief te hebben!

Wat vind jij?