Praten over zwijgen
Vandaag probeer ik het weer. Nadat ik alles wat ik kon checken op mijn computer heb gecheckt (facebook, twitter, hotmail, gmail, comments op HvB) klap ik mijn laptop dicht en posteer mijn stoel voor het open raam. Een stapel tijdschriften en een kop koffie.
Alleen voelen
Het is zaterdag en mijn hoofd is vol. Daarom wil ik stil zijn. Maar dan gaat het zo: Ik zit in die stoel en lees. Ik lees iets over een tijdschrift en wil het opschrijven, misschien iets voor Huis van Belle. Ik wil nieuwe koffie. Opstaan. Ik maak er croissantjes bij. Herinneringen aan de tijd dat ik die nog samen met iemand at. Au. Opwellende tranen. Verdringen. Ik zie een interessant project en pak mijn laptop om het op internet te checken. Ik kijk naar buiten en zie al die auto’s voorbijrazen. Ik voel me alleen, heel erg alleen. Want iedereen gaat ergens heen. Dat ik vanavond een barbecue heb met al mijn lieve vrienden verandert niets aan dat feit.
Stilte confronteert. Stilte wil ik eigenlijk niet. Maar mijn hoofd is vol en de afgelopen drie maanden heb ik doorgeraasd en doorgewerkt. Er moet rust komen want anders gaat het niet goed. Maar als niets je meer kan afleiden ben jij de enige die er nog is. En wat blijft er dan van je over?
Praten over stil zijn
Stilte is hip. Er wordt over geschreven en gepraat en Arie Boomsma heeft er afgelopen week zelfs een televisieprogramma over gemaakt. Ik vind al dat gepraat maar niks, hip en zweverig gedoe, bah. Maar ik herken eerlijk gezegd Zarayda wel, die in het televisieprogramma Ssst zo ongeveer knettergek van zichzelf wordt en die drie minuten aangrijpt om als een gek te gaan lopen ratelen. We willen ons uiten, communiceren, bevestiging krijgen, aardig gevonden worden.
Huilen
Want als je geen afleiding meer hebt, geen telefoon, geen laptop, geen boek, geen druk verkeer, geen vrienden, dan blijf jij alleen over. En dan komen vaak dingen naar boven waar je liever niet aan denkt. Het punt is, dat die dingen vroeg of laat toch wel boven komen. Bij iedereen in een andere vorm. Bij mij komen ze naar boven in slapeloze nachten, hoofdpijnaanvallen en te scherpe opmerkingen. Dan weet ik dat ik die avond toch even met God had moeten praten en had moeten huilen en het niet had moeten negeren. Maar soms wil je het rotgevoel ontvluchten. Wil je niet geconfronteerd worden met je pijn, je eenzaamheid, je verloren voelen, je niet-populair zijn, je zorgen om je ouders…of wat het ook is waar jij mee rondloopt. Dan zet je je masker maar weer op.
Ik wil niet meedoen aan dat zweverige gedoe maar ik geloof wel dat stilte goed voor je is. Ik ga nu weer even in die stoel (want je begrijpt dat deze blog ook een vlucht is :D) en ga mn best weer doen. Laat je me weten of je het geprobeerd hebt?
Foto: Henrike
