Levenslesje #44 Sluit je niet op

Regelmatig krijg ik mails van meiden die even hun hart willen luchten. Vaak met best wel heftige dingen. Zo heeft de blog over automutilatie best veel los gemaakt. Wat me opvalt, is dat bijna alle meiden die mailen, niet willen praten met anderen over wat hun dwars zit. Ze hebben er vaak verschillende redenen voor. Een moeder die ziek is en die je daardoor niet lastig wilt vallen. Vriendinnen die eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn. Een mentor die het nét niet lijkt te begrijpen… Maar meestal is de reden: schaamte. ‘Ik weet zelf niet waarom ik het doe’.

Toch wil ik vandaag in dit artikeltje met je praten over waarom het wél beter is om met iemand te praten. En dan begin ik even bij mijn eigen ervaringen. Ik heb mensen in mijn omgeving gehad waar ik veel van heb gehouden. Mensen met streepjes op hun armen. Kleine tekentjes die mij vertelden hoe immens eenzaam ze vroeger geweest moesten zijn. Het deed pijn om dat te zien. Niemand zou zo eenzaam moeten zijn dat de enige manier is dat je jezelf pijn wilt doen om die eenzaamheid te bestrijden.

Vertrouwen

Ik heb me ook eenzaam gevoeld. Lange tijd heb ik met een geheim rondgelopen en pas na vijf jaar heb ik het aan iemand durven vertellen. Ik heb me zo eenzaam gevoeld, dat dat voor altijd impact op mijn leven heeft. Je zo lang verschuilen voor anderen, zorgt ervoor dat je later altijd moeite hebt om anderen te vertrouwen. Dat het soms moeite kost om te bedenken dat je er toch niet alleen voor staat, ook al ben je al lang een volwassen en genezen mens met fijne vrienden om je heen.

De eenzaamheid die je opzoekt door er niet met mensen over te gaan praten is niet goed voor je en zorgt uiteindelijk voor diepere littekens dan eventuele sneetjes op je arm.

Dus: PRAAT!

Hoe? Bedenk dat je echt niet de enige bent die ergens mee worstelt. Bijna iedereen vecht ergens mee, ook de persoon die jij in vertrouwen gaat nemen. Voor een moeder is niets erger dan haar eigen kind zien lijden en niet kunnen bereiken. Ze heeft je op de wereld gezet en als het goed is, wil ze niets liever dan dat het goed met jou gaat. Misschien vind je je ouders te dichtbij. Ga dan eens al je leraren langs of schrijf ze op een papiertje. Er moet er eentje tussen zitten die je aardig vindt, of die je vertrouwt. Neem een vriendin mee als je het eng vindt. Of laat een blog of artikel lezen over het onderwerp dat jou bezig houdt en dwars zit. Dat maakt het misschien makkelijker.

Maar het is echt nodig dat jij uit je schulp komt en ervoor zorgt dat die littekens geheeld gaan worden. Ik geloof dat dat kan. En ik gun het je zo.

Misschien ben je vriendinnen van een meisje dat het zwaar heeft. Help haar om er met een volwassen iemand over te praten. Jullie kunnen het met zijn tweeën niet oplossen, dat is te zwaar.

Liefs!