Lezersblog – Hoop in Oekraïne

‘Er was zo’n hevige strijd gewoon op het plein in de stad! Een paar kilometer van mijn huis af. Dat kan toch gewoon niet?’ Elke week vind je op Huis van Belle een blog van een lezeres. Dat kan over van alles gaan. Deze week een heftig maar ook bijzonder verhaal van de Nederlandse Nienke die in Oekraïne woont.

Ik ben Nienke (rechts op de foto), 15 jaar en ik woon in Kiev, Oekraïne. We verhuisden hiernaartoe toen ik vijf jaar was. Ik wil jullie graag kort vertellen over de gebeurtenissen in Oekraïne van de afgelopen tijd. Er is zoveel gebeurd en ik weet niet eens of mijn verhaal te snappen is. Ik kan lang niet alles vertellen wat er is gebeurd, maar hier komt mijn poging.

Onrust en protest
Het is hier al drie maanden heel erg onrustig. De mensen waren de president zat. Hij deed wat hij zelf wilde en luisterde voor geen meter naar wat de mensen wilden. Dus gingen de Oekraïners de straat op. Het begon als een rustig protest op het plein. De president dacht dat het zo wel weer over zou gaan terwijl hij verder ging met zijn plannetjes. Maar het protest werd steeds groter. Er stonden snel grote tenten, vlaggen en een podium. Het was heel lang een vreedzaam protest, zonder geweld, zonder vernietigingen.

Steeds meer mensen kwamen naar Maidan (het plein) en bleven daar. Uiteindelijk namen ze het hele plein in met tenten en mensen. Toen de president het eindelijk zat werd en ze weg wilde halen, heeft hij de Berkut (politie) gestuurd. Toen werd het eng. Het geweld brak uit en in de maanden daarna is er steeds een strijd geweest tussen de politie en de mensen op Maidan.

Vlakbij mijn huis
Op een gegeven moment begon de politie met schieten op de mensen. Ook werden ze geslagen en soms zelfs opgepakt. Vanaf dat moment werd het echt eng. Er was zo’n hevige strijd gewoon op het plein in de stad! Een paar kilometer van mijn huis af. Dat kan toch gewoon niet?

Ik weet nog dat ze op school vertelde dat er doden waren gevallen. We moesten allemaal onze ouders bellen en de school ging vroeger dicht, omdat ze de wegen in de stad misschien gingen sluiten. Ik weet nog dat ik de rest van de dag super somber was. Ik kon het niet geloven.

Je zag de beelden op televisie. Hele bussen en auto’s waren in de fik gestoken, een barrière tussen de politie en de mensen. De politie schoot en de mensen vielen. De mensen gooiden met Molotov cocktails en stenen, en de politiemannen vielen.

Oorlog
Toen werd het ook echt in een keer heel serieus. Het werd een echte oorlog, met mensen die overleden voor iets waar zij in geloofden. Prachtig en ontroerend vind ik dat, maar ook zo verschrikkelijk.  De situatie ging op en neer, met dan weer een tijd van rustig protest en herstel van een vorig aanval, en dan weer een aanval van de politie of van de mensen.

We hebben dagen gehad dat we geen school hadden door de gevaarlijke situatie. In die week was het de hevigste strijd. Er vielen meer dan honderd doden en meer dan duizend gewonden. Een gigantische aanval op het plein was gepland door de president en de politie. Ze gingen nu echt het hele plein schoon vegen met veel geweld.

Heel Oekraïne zette zich schrap voor het aanval. Het plein stroomde vol met duizenden mensen. Iedereen wist: als we nu opgeven, zijn we alles kwijt. Het was nu of nooit. Vrouwen en kinderen werden weggehaald van het plein. De mannen bleven over, met stenen, stokken, en Molotov cocktails tegenover een pantser van politie met schilden, vesten, en geweren. Er werd van alles in brand gestoken. Er was een muur van vuur en rook tussen hun in. Heel het land was geschokt toen ze hoorden dat de politie ook nog scherpschutters hadden die gericht op de mensen schoten: op hun hoofd, nek, of hart.

Geschokt
Toen heeft het parlement ingegrepen met een definitief einde voor de president: hij werd afgezet. Het land bleef achter in hevige droefenis en met veel verdriet. Er was geen gevoel van overwinning of blijdschap. We waren geschokt. Wat is hier nou allemaal gebeurd? Dit kon toch niet? We moesten allemaal bijkomen.

We dachten dat het eindelijk over was. Maar we zijn alweer verder naar een nieuw conflict met Rusland en Poetin. Hij kwam aanzetten met zijn schepen en dacht: ik ga de Krim inpikken. Ik schrijf dit op 16 maart, en vandaag is het referendum in de Krim gehouden. Ze moesten kiezen tussen onafhankelijk zijn of bij Rusland aansluiten. Ze hebben gestemd om bij Rusland te horen. Nu is het de vraag hier of Oekraïne dat gaat laten gebeuren, en of Poetin straks nog verder gaat met Oekraïne inpikken. Hij heeft straks de Krim en veel mensen zijn bang dat hij niet stop bij de Krim maar verder gaat.

Facebook-pagina
Wij hebben op Facebook voor onze klas een speciale pagina en we hebben prachtige gesprekken gehad over Oekraïne en hoe iedereen zich voelt. We zijn bang en bezorgd, maar we spraken elkaar de moed in: ‘Onthoud dat God met ons is’, ‘God is almachtig’, ‘God heeft alles in zijn handen, Hij heeft een plan voor alles’. Zulke dingen zeiden we tegen elkaar. We zijn als klas een familie en we houden van elkaar en steunen elkaar in geloof.

Voor het geval er mensen weg moeten, hebben we sommigen voor de zekerheid al dag gezegd. We weten niet of we moeten vertrekken uit Oekraïne. Alles is onzeker. Maar we zijn nu nog samen en we blijven elkaar steunen en aanmoedigen.

Ik heb niet eens de helft geschreven van wat er allemaal is gebeurd. Maar ik vind het fijn om te schrijven over wat er allemaal is gebeurd in mijn land, op die manier kan ik al mijn gedachten op een rijtje zetten en kan ik mijn verhaal kwijt. Bedankt daarvoor! God bless you guys and all your work. Thanks you for all your hard work on the magazine and the site. You guys are a blessing for so many young girls, and for me.

Nienke, bedankt voor het delen van je verhaal! We zijn er stil van… Heel heftig maar ook bijzonder om te lezen hoe jullie blijven vertrouwen op God. We bidden voor jullie!

Bron foto’s: Michiel Driebergen, Gerrit Bril en Sasha Shepelin

Wil je ook een lezersblog schrijven?

• Kies één pakkend onderwerp! Maak bijvoorbeeld een nail art, vertel over jouw favo muziek, schrijf over iets heftigs wat je hebt meegemaakt of juist over iets heel grappig
• De blog mag ongeveer 400 woorden lang zijn.
• Probeer bij je blog één of meerdere foto’s te maken (minimaal 600 px). Ben je aan de slag gegaan met een DIY? Maak dan een paar overzichtsfoto’s en close-ups van stappen die lastig kunnen zijn.
• Vergeet niet een foto en een korte intro over jezelf mee te sturen!

Stuur je blog naar thalina@www.huisvanbelle.nl. Wie weet staat jouw blog binnenkort online!