Mijn angststoornis #1
Wat fijn dat je deze blog leest. Ik ga vanaf vandaag een serie starten over mijn angststoornis. De blogs zullen één keer per maand online komen. Elk deel gaat over een ander onderdeel van mijn angststoornis. Vandaag begin ik met wat een angststoornis is en wat het inhoudt voor mij. Ik hoop dat je misschien herkenning kan vinden of dat je wat meer mag leren over wat het inhoudt.
Wat is een angststoornis?
Een angststoornis is een psychische stoornis, waarbij je angsten ervaart. Dit kan zich op heel veel verschillende manieren zich uiten. In hele specifieke angsten of meer in algemene dingen. Je kan het hebben als je mensen ontmoet, je kan dan bang zijn wat mensen van je denken of wat jouw reactie is op een gebeurtenis. Wat ook kan is dat je juist veel piekert. Dit kan over van alles zijn: school, vrienden of andere persoonlijke dingen. Piekeren is een erg vervelend iets, wat je veel kan belemmeren in de dingen die je wilt doen. Je kan je er somber door gaan voelen en geen zin meer in dingen hebben, terwijl je daar eerst wel erg veel zin in had.
Generaliseerde angststoornis
Een generaliseerde angststoornis is dat je angst hebt over van alles. Het is niet echt specifiek, vooral piekeren is een groot onderdeel hiervan.
Dat laatste was bij mij het geval. Het begon eigenlijk heel vroeg al. Toen ik acht was vond ik het al heel spannend als mijn ouders s `avonds weg gingen. Ik ging nooit slapen voordat ze thuis waren. Ik was bang om ze te verliezen, bang dat ze een ongeluk kregen of nooit meer thuis kwamen. Later in de puberteit ben ik er erg voor weg gelopen. Dat deed ik door stiekem mijn telefoon mee naar boven te nemen, dit deed ik zodat ik afleiding had en niet veel na kon denken over of mijn ouders wel of niet thuis waren. Maar dat was uiteindelijk niet de oplossing.
Ik heb in juli vorig jaar alles open en bloot verteld aan mijn ouders. Zij wisten dat ik het niet heel makkelijk had, dat merkten ze aan heel veel dingen. Maar ik had nooit verteld hoe slecht het eigenlijk ging. Sinds die avond ging het alleen maar slechter. Ik werd steeds somberder. Natuurlijk zaten er ook goede dagen bij. Bij mij uit de angststoornis zich in heel veel piekeren. Hierbij pieker ik over echt van alles, van school tot dingen uit het verleden.
Naarmate de behandeling vorderde, werd het erger (over de behandeling zal ik in een latere blog nog schrijven). Gelukkig heb ik met hulpmiddelen vanuit de therapie het piekeren meer onder controle dan eerst. Maar het is nog niet over. Het gaat erg met pieken en dalen, dus weet dat het ook minder goed mag gaan. Dat hoort er helemaal bij.
Zit je ergens mee, houd het dan niet voor jezelf. Praat erover met anderen, hoe lastig dat soms ook is! Doe dat met mensen die je vertrouwt: ouders, broers/zussen, mensen uit de kerk, familieleden of vriendinnen bijvoorbeeld. Samen kunnen jullie kijken wat het beste voor je is.
Photo by Anton Darius on Unsplash
