Ongesteld? Wees er trots op!
Met een bonkend hart steek ik mijn vinger op. Kijk hierheen… gebied ik tegen mijn leraar in gedachten. Als hij dan eindelijk mijn naam zegt, vraag ik met een dun stemmetje: ‘Mag ik naar de wc?’ Wanneer hij knikt, is het zover: missie Zorg-Dat-Niemand-Ziet-Dat-Je-Ongesteld-Bent begint.
How could this happen to me
Ik sta op. Het maandverbandje had ik vóór mijn vraag al verstopt in mijn broekzak, want je begrijpt: het zou opvallen als ik niet gelijk op zou staan om te gaan toiletteren, maar eerst nog in mijn tas zou rommelen. Nee, ik heb hier over nagedacht. Nu zo snel mogelijk naar de deur, zodat niemand een eventueel bloedvlekje kan zien. Please laat me niet doorgelekt zijn, please not, please not, herhaal ik in gedachten. Bij de toiletten aangekomen voel ik nog even in mijn broekzak. SHIT. Hij is leeg! Maar ik moet maandverband hebben, anders lek ik sowieso door. How could this happen to me… I made mistakes… zingt Simple Plan door mijn hoofd. Met lood in mijn schoenen loop ik terug naar het klaslokaal. En ja hoor: helemaal voor in de klas ligt een paars, vierkant dingetje. Te wachten op mij. Slik. Met rode wangen gris ik ‘m weg en ren ik terug naar de wc. Nieuwe missie: doen alsof er niks aan de hand is. Ongesteldheid hoort gewoon bij het leven! *help*
Ongemakkelijk
Ongesteldheid gaat samen met awkwardness, leerde ik zodoende op de middelbare school. Twee mensen (beide van het mannelijke geslacht) wezen me er ooit schamper op dat ik een ‘vreemd vlekje’ had op mijn achterwerk. Ik kon beide keren wel door de grond zakken. En ook het losscheuren van een maandverbandje in de doodse stilte van het damestoilet was oorverdovend ongemakkelijk. Maar ik leerde langzamerhand subtiel te zijn. Wegmoffelen, geluidloze toiletbezoekjes en zwarte broeken werden mijn specialiteiten. Ik werd de mysterieuze dame van wie niemand kon inschatten wanneer ze ongesteld was. (Behalve mijn moeder.) Toch stak er iets. Ik begon me af te vragen waarom het eigenlijk zo ongemakkelijk is, dat hele ongesteldheidsgedoe. Waarom doen vrouwen zoveel moeite om het te verbergen?
Krachtige vrouw
Laatst las ik een quote die mijn gedachten over het hele gebeuren veranderde. Amika George zegt in het boek Feministen dragen geen roze (en andere leugens) het volgende:
“Menstruatie is prachtig. Het herinnert ons eraan dat ons lichaam uniek, krachtig en bijzonder is. De rijping van een eicel en het bloedverlies laten zien dat we in staat zijn om nieuw leven te scheppen en te laten groeien. Empowerender wordt het niet, toch?”
Dat is iets om even bij stil te staan. Wat een wonder dat er in ons vrouwen een kind kan groeien! Waarom schamen veel meiden en vrouwen zich dan zo voor wat bloedverlies? Amika zegt daarover:
“Menstruatie is het enige wat vrouwen wel hebben en mannen niet. Maar omdat mannen er niets van merken en we in een intens patriarchale (=mannen overheersen) wereld leven, is het onderwerp gehuld in schaamte en excuses. Simpel gezegd: als mannen zouden menstrueren, zou bloeden een olympische sport zijn en zouden er in de metro gratis menstruatiecups worden uitgedeeld.”
Interessant, denk je niet? Even wat denkstof voor de komende dagen. Wat ik je voor nu in ieder geval wil meegeven, is: wees er trots op dat je ongesteld bent. Wees er dankbaar voor dat je lichaam normaal werkt. Besef dat je een krachtige vrouw bent in wie nieuw leven kan groeien, en laat geen enkele klasgenoot of schamperende man je daar ooit voor schamen!
Durf jij trots te zijn op je menstruatie?
