Onzekerheid – hoe doe jij dat?
Vorige week schreef ik over boybands, en over de lieve, schattige, mooie jongens die mij het hoofd op hol doen slaan. Over de liefde die ze me verklaren. Over dat ik het enige meisje ben in hun leven. Ik schreef ook dat dit allemaal onzin is. En dat klopt dus.
Mooi meisje?
Ik ben nog steeds erg benieuwd naar wat jullie vinden en voelen: luisteren jullie naar jongens die zomaar zeggen dat je een mooi meisje bent? Ben je betoverd als een jongen je een stiekem een knipoog geeft, ook al is het de grootste flirt van de school?
Ik zal je wat vertellen hoe het mij verging op de middelbare school . Toen ik eindelijk naar de eerste klas ging, was ik een beetje gespannen. Hoe zou mijn nieuwe klas zijn, hoe zouden de leraren zijn, de meiden in de groep, maar bovenal: zouden er leuke jongens in mijn klas zitten?
Er zaten leuke jongens in mijn klas. Op het intro-kamp leerde ik ze allemaal kennen, en ze waren grappig en gezellig en aardig. Maar zoals ieder meisje was ik ook hoogst onzeker: ben ik wel leuk genoeg, ben ik grappig genoeg, maar bovenal: ben ik wel knap en dun genoeg? Iedere opmerking van mijn nieuwe klasgenootjes woog ik op een weegschaal in mijn hoofd: was het een positieve of een negatieve opmerking?
Gebroken hart
Uiteindelijk was ik blijkbaar leuk genoeg om mee om te gaan, om mee te hangen en mee te kletsen. En blijkbaar was ik ook leuk genoeg om mee te dansen op het schoolfeest, en uiteindelijk was dat voor mij, op dat moment, het belangrijkste. (Overigens liep ik op dat schoolfeest ook mijn eerste gebroken hart op, want de jongen die ik leuk vond (5 jaar ouder) stond te dansen en te zoenen met zijn vriendinnetje. Op de muziek van… een boyband. Maar goed.)
Uiteindelijk kreeg ik een hele leuke klas, en leuke vrienden. Die onzekerheid viel snel van me af en ik had het goed naar mijn zin. Maar die kleine complimentjes en knipoogjes van jongens hielden me toch wel bezig. Was ik misschien toch specialer?
Speciaal?
Hmm. Ik ben speciaal. Maar dat heb ik niet te danken aan de fluitconcerten of het oogcontact. Ik weet dat ik speciaal ben, omdat speciale mensen dat tegen mij gezegd hebben: mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn man. Ik word nog steeds blij van complimentjes, en af een toe een flirt in de trein vind ik ook best leuk. Maar ik ben blij dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over voor wie ik speciaal ben.
En de vraag uit het begin van dit stukje staat nog steeds. Wat vind jij? Wat voel jij? Herken je je in mijn stukje?
XO Martan
