Opkomen voor je geloof; is dat moeilijk?

Opkomen voor mijn geloof, hoezo? We leven toch in een vrij land? Klopt. Ik ben ook echt intens dankbaar en blij dat ik elke keer als ik in een kerk zit de longen uit mijn lijf kan zingen, kan bidden en kan socializen zonder me ook maar één seconde me zorgen te hoeven maken. Maar buiten die kerk? Vind ik soms best lastig. Hieronder lees je waarom.

“Jij bent zeker vet gelovig”

Even for the record; ik ben christelijk opgevoed (thanks heit en mem), maar in mijn omgeving was het allesbehalve populair of ‘cool’ om christelijk te zijn, ook al zat ik op een christelijke basisschool, christelijke middelbare school én een christelijk mbo. Het werd nou eenmaal niet zo serieus genomen door leeftijdsgenoten. Als ik zei dat ik geloofde in God werd dat vaak gevolgd door een awkward stilte óf rare opmerkingen. “Huh ik wist niet dat jij christelijk was, zie je niks van” of “O ga je naar de kerk? Dan ben je zeker vet gelovig.” Ik weet nog dat op mbo een docent de klas de vraag stelde: “Wie is God voor jou?”. Het was superstil. Ineens stak de diva van de klas haar hand op – laten we haar Sjoukje noemen, type pittige meid met een grote mond en een klein hartje. Ik weet nog zó goed wat ze zei. Ze zei: “God is mijn rots, mijn alles. Ik kan altijd op Hem vertrouwen.” En ik? Ik bewonderde haar, maar hield me stil. Want mijn ervaring was dat gelovig zijn niet cool was; dat ik er gedoe mee zou krijgen. Daarnaast verbaasde het me dat ze dat zei, want dat had ik nooit van haar verwacht. Juist: ik oordeelde net zo hard over haar zoals anderen dat over mij deden. Eye opener.

“Denk je dan ook dat de aarde plat is enzo?”

Fast forward naar bijna tien jaar later (help, ja echt bijna tien jaar). Ik had een date met een leuke maar ietwat betweterige kerel – laten we hem Jan noemen, type ik geloof in mezelf en in de oerknal en ik heb een manbun. Ik weet niet meer waarom, maar we hadden het ineens over Darwin – wáárom op een eerste date? WAAROM?! Anyway, leuk weetje: het verhaal doet de ronde dat Darwin tot geloof kwam op zijn sterfbed. Dit is nooit bewezen, maar ik vind het altijd een leuke gedachte en hou ervan om dit te delen. Zo van alles is mogelijk, keep believing, keep calm and carry on, etc. Dus deelde ik dit ook met Jan. Zijn reactie: “Wacht eens even, ben jij soms christelijk?” Ik zei volmondig ja, vastberaden om me dit keer niet te laten shamen. Zijn reactie is de lulligste reactie – en de domste – die ik tot nu toe heb gehad. Hij zei lachend: “Denk je dan ook dat de aarde plat is enzo?”. Vet grappig, Jan. Ik was not amused, maakte een sarcastische opmerking terug, maar liet het daarbij. Achteraf heb ik spijt dat ik niet gewoon op ben gestaan en weg ben gelopen met een mooie oneliner. Iets van “Dit wordt niks. Dag Jan. Ik zal voor je bidden.” Maar ja, daar was Jan ook niet beter van geworden. Wie weet denkt hij ooit nog aan die ene date terug en is er een zaadje geplant. You never know.

Opkomen voor je geloof is opkomen voor jezelf

Ik heb nog wel honderd van dit soort voorbeelden, maar ik denk dat je het idee wel snapt. Eigenlijk is opkomen voor je geloof hetzelfde als trouw zijn aan jezelf. Het is immers zo’n immens groot deel van wie je bent, waar je voor staat, hoe je leeft. En het voelt goed om dat te verdedigen wanneer dat nodig is. Soms is dat eng, want je stelt jezelf super kwetsbaar op, maar geloof me; het is het waard. Je weet nooit welk effect het op mensen heeft. Zo was Sjoukje een onverwachte inspiratiebron voor mij toen ik zoekende was, omdat ze zich uit durfde te spreken over haar relatie met God terwijl ze wist dat misschien niet iedereen haar zou begrijpen of respecteren. Opkomen voor jezelf en je geloof gaat vaak – zoals bij mij – met wat oefening. Soms durf ik nog niks te zeggen, soms reageer ik veel te fel en schrik ik mensen af. Ze bedoelen het namelijk niet altijd slecht als ze gek reageren; vaak zijn ze gewoon onwetend. In plaats van me bezwaard te voelen of boos te worden heb ik me nu voorgenomen om het bij ze terug te leggen: “Nou, wat denk je ervan? Wat wil je weten?”. Ik weet zeker dat daar veel waardevolle gesprekken uit voort gaan komen en ik me alleen maar gesterkt zal voelen. Wie weet kan ik zelfs een Sjoukje voor een ander zijn.

En jij? Moet jij wel eens voor je geloof opkomen? Hoe doe je dat en hoe vind je dat?