Hoe een fiets je leert relativeren
Ook wel eens het gevoel dat je leven suckt? Dat het altijd jou moet overkomen? Gisteren had ik echt de pech van mijn leven: ik reed naar mijn werk en mijn ketting sprong van de fiets. En dat was ‘s morgens ook al een keer gebeurd. Met andere woorden: ik moest lopend! naar mijn werk. En ik werk in de thuiszorg. Dat zou betekenen dat ik langer over mijn route zou moeten doen, maar ook dat ik ‘s avonds na de route nog een fiets moest gaan maken. Ik appte mijn hubby dat ik echt baalde van mijn leven (zacht uitgedrukt) en dat een vrije avond me niet gegund was. Bah. Bah. Bah.
Relax. Relativeer.
Je begrijpt: uiteindelijk viel het natuurlijk wel mee. Een collega nam twee cliënten van me over, zodat ik niet heel ver hoefde te lopen, en toen ik thuis kwam was het maken van de fiets eigenlijk zo gefixt. (Hij deed het heel goed, tot halverwege de ochtend erna…moest ik weer lopen tijdens m’n werk. Echt hoor.)
Goh. Relativeren is niet altijd mijn sterkste kant hoor. Maar echt, hoe zit dat met jou? Toen ik gisteravond aan mijn wijntje zat begon het me weer eens te dagen.
Dit raakt me echt tot in het diepste van mijn hart. De pure angst in de ogen van dat meisje. De gelatenheid in de ogen van dat andere meisje. Die baby die op de grond ligt, en waarover werd gezegd dat er geen melk was om dit kindje te voeden.
My Lord. Waar zijn we mee bezig? Als ik mijn kapotte fiets niet eens kan relativeren, wat zegt dat dan over mij? Ik las dat de vluchtelingen die op Lesbos aankomen eerst 70 km moeten lopen, naar de andere kant van het eiland, om daar nog eens tentjes te moeten kopen om in te overnachten.
Dit konden wij zijn
Deze mensen, deze opa’s en oma’s, vaders en moeders, ooms en tantes, zoons en dochters, zoontjes en dochtertjes… dit konden wij zijn. Het zijn met mensen die architect zijn, advocaat, lerares Engels. Als de situatie anders was geweest, dan zaten wij op die bootjes. Alles om een veilig leven op te bouwen voor onze kinderen, met onze ouders en familie.
Ik heb een kapotte fiets, maar zij zitten op brakke bootjes. Ik weet zeker dat ik thuis in mijn eigen bed slaap. Zij weten niet eens of ze de tocht overleven. Mijn hielen zijn rood omdat ik mijn nieuwe schoenen inloop tijdens werk. Zij lopen 70 km in de brandende zon, en hebben soms niet eens schoenen.
Weet je, je mag echt wel balen als iets tegenzit. Maar ik moet dit zelf ook leren: niet alles draait om mij en er zijn echt ergere dingen. Weet je wel, soms moet je gewoon ff wat meer relativeren en dan weet je dat het niet zo erg is.
Overigens: als dit je ook raakt, dan kan je hier checken wat je meer kan doen.
Bron header: Philippa Kempson
Overige foto’s: Artsen zonder Grenzen / onbekend
