Rusten

Vandaag wil ik het met jullie hebben over het belang van voldoende rust nemen. Ik heb zelf de afgelopen jaren ontzettend veel moeten leren over dit onderwerp. Rust nemen, daar was (en af en toe: ben) ik niet zo goed in. ‘Je kan altijd nog door’ en ‘Het onderste uit de kan halen’, dat waren uitspraken die ik graag omarmde. En nog steeds vind ik dat mooie principes. Je kan namelijk altijd meer dan je denkt! Dit mag een mooie motivator zijn. 

Het hoogste goed 

Toch heb ik de afgelopen jaren mogen leren dat ‘druk zijn’ echt niet het hoogste goed is. Dat genieten mag. Dat rustig aan doen je kwaliteit van leven kan verbeteren. Om beter te begrijpen hoe ik het beste voor mijzelf kan zorgen, heb ik vorig jaar een coach ingeschakeld. Dankzij haar tips en begeleiding heb ik mogen leren dat grenzen stellen oké is, zelfs gewenst, en dat rust in je hoofd de basis is voor al jouw groei. Mijn hoofd is vaak druk. Overbevolkte snelwegen daarboven. Vanwege mijn hooggevoelige karakter blijk ik van nature meer rust nodig te hebben dan de gemiddelde mens. Of misschien zou ik moeten zeggen: dan de gemiddelde mens zichzelf toestaat. Ik vind dit moeilijk om te accepteren.

Inmiddels ben ik al een stukje verder in dat proces en merk ik dat ik het steeds vaker kan loslaten, maar nog altijd vind ik het lastig om een verjaardag af te zeggen. Dit doe ik bijvoorbeeld wanneer ik dat weekend teveel afspraken heb staan en ik tussendoor graag een dagje vrij wil (of eerlijk: een dagje vrij nodig heb). Eén afspraak per weekend heeft mijn voorkeur, twee is de max. Anderen lijken die behoefte niet te hebben en hebben in mijn ogen energie voor 10. Soms ervaar ik dit als lastig; ik met mijn 25 jaar, in de bloei van mijn leven en toch regelmatig uitgeblust op de bank…  

Rust en verbinding 

Misschien herken je mijn struggle wel. Ik schrijf het niet voor niets op. Ik hoop dat wanneer jij dit leest en je jezelf hierin herkent, je weet dat je niet de enige bent. En dat je weet dat deze maatschappij ook behoorlijk wat van ons vraagt. Ik heb positief nieuws voor je: ik heb ontdekt dat wanneer ik beter voor mijzelf zorg en voldoende rust neem, mijn lichaam steeds vaker hier energie voor teruggeeft. Mijn coach leerde me dat ik niet alleen ‘nee’ zei tegen iets wanneer ik wat afzei, ik zei ook ‘ja’ tegen iets anders. Namelijk, een avondje voor mezelf. Een avondje waarin ik tot rust mag komen en weer in verbinding mag zijn met mijn eigen persoontje.  Die rust en verbinding maken dan weer dat ik de rest van de week meer aankan. Het levert me dus zeker ook wat op!  

Energie 

Ook leerde ik dat mijn lichaam mij weer opnieuw moest gaan leren vertrouwen. “Huh?”, denk je misschien. Laat me het je uitleggen. Hiervoor maakte ik de energie die ik van mijn lichaam kreeg het liefst zo snel mogelijk op: “Nog even dit en dit doen, want dan heb ik het maar gedaan en nu voel ik me nog fit”, dacht ik dan. Dit had als resultaat dat mijn lichaam me steeds minder vaak van dit soort ‘energiemomentjes’ gaf, omdat ik het niet goed kon reguleren. Op dit moment ben ik aan het oefenen met het gedoseerd inzetten van mijn energie, zodat ik er langer plezier van heb. Real talk: nu vind ik dit nog lastig. Maar, het heet niet voor niets ‘een groeiproces’! Voor groei mag ruimte zijn. Dat is zelfs essentieel! Voor een kind koop je ook niet elk jaar dezelfde kledingmaat, toch? 

Levensgenieter 

Ik ben en blijf een streber; ik streef ernaar om zoveel mogelijk tot ontplooiing te komen. Ik denk dat dit nu eenmaal de aard van het beestje is. Het zit in mijn karakter. Toch kom ik er de laatste tijd steeds meer achter dat ik niet perse een streber wil zijn, maar vooral een levensgenieter. Toen ik in het woordenboek het woord ‘streber’ opzocht, was het eerste woord dat ik las: 1) Al te ambitieus mens. Op 2) staat: Ambitieus persoon. Oei. Definitie nummer één spreekt mij niet zo aan, twee al wat meer. Ambities hebben, daar is niets mis mee. Sterker nog, ik denk dat God het juist aanmoedigt om onze talenten zoveel mogelijk tot ontplooiing te doen komen. Denk maar aan de gelijkenis van de vijf talenten (na te lezen in Mattheüs 25).

Maar wij hoeven dat niet uit eigen kracht te doen. We mogen putten uit Gods kracht. Ik denk dat hierbij, praktisch gezien, balans vinden heel belangrijk is. Balans in dat wat je zelf moet uitvoeren en dat wat je aan God over mag laten. Daarnaast ook de balans vinden in het verbeteren van jezelf en in het loslaten van perfectie. Je hoeft niet perfect te zijn. Het gaat niet om je prestaties; die bepalen niet wie jij bent. Het gaat niet om wat je doet (of dus juist niet doet). Je identiteit ligt er namelijk in dat jij een kind van de Allerhoogste God bent. Ik hoop dat je dit nooit hoeft te vergeten. Zelf streef (haha) ik er ook ten zeerste naar om deze waarheid niet in mijn leven te verliezen. Ik deel graag een gedicht met je, ik schreef het met deze thema’s in gedachten: 

Vertrouwen  

In een wereld zonder zekerheden 

Meelopen in het alsmaar draaiende rad van prestige 

Van meer willen en meer moeten  

Meegezogen worden in een draaikolk van gedachten  

Overbevolkte woonwijken in mijn hoofd 

Drukke snelwegen zonder zondagsrust  

Krampachtig en prominent aanwezig  

Met aan het eind van de tunnel wat licht 

Een positieve groei 

Mooie boompjes in het brein 

Gedachtetakjes met groene bladeren 

Eén voor één 

Worden ze sterker 

Verankeren hun wortels steeds dieper in de vruchtbare grond  

Mijn eigen fijne tuin 

“Wild, but beautiful” en 

“Perfectly in progress”  

Verzorgd door 

Een verassende, frisse wind  

S a r a y u *   

“Wat gaat er gebeuren?” 

“Wat mag er komen?” 

“Komt dat ooit goed?” 

Is vaak mijn angstige vraag 

Maar dan bedenk ik 

Vertrouwen doen we  

Stapje voor stapje  

We doen het samen 

Papa en ik 

Want al heb ik het niet in morgen  

Dan maar in vandaag 

Liefs, Yafit 

* Een andere Naam voor: de Heilige Geest 

Foto door Ilse via Unsplash