The Boy, The Mole, The Fox and The Horse | Part one
Laatst liet een vriend mij een boekje zien. Ik noem hem een vriend, omdat hij me helpt om mijzelf te zijn. Puur mij, geen opsmuk. Daar houdt deze Brabander namelijk niet van, hij prikt er al snel doorheen. “Bon, ga maar lekker zitten en vertel eens… Wat vind jij?”, zegt hij dan. Hij werkt samen met mij in een psychiatrisch ziekenhuis en zijn aanwezigheid lijkt mensen altijd op hun gemak te stellen. Deze vriend is 85 jaar oud en pastor en telkens wanneer ik hem zie dan helpt hij mij om de wereld anders te bekijken. Dingen vanuit een ander licht te zien. Hij leert me genieten van het gewone. Erin op te gaan, in het genieten van het gewone. Dat vind ik echt ontzettend bijzonder. Hij kan een halfverteerd blaadje zien, deze voor hem neerleggen en zich ontzettend verbazen (lees: verheugen) over hoe het licht erop valt. Of hij geniet van de schaduw ervan. En dan gaat hij het tekenen. Schetsen, eigenlijk. Dat doet hij het meeste en het ernaar kijken lijkt een therapeutische werking te hebben. Voor de patiënten, maar ook voor mij.
The boy, the mole, the fox and the horse
Goed, terug naar het boekje. Het boekje heet: “The boy, the mole, the fox and the horse”, zoals de titel het eigenlijk al weggeeft en het is geschreven door Charlie Macksey. Het boekje inspireerde me zo: het was hét cadeautje van die dag… Een dag die ik eigenlijk heel moe begon, omdat ik de laatste tijd kamp met burn-out en vermoeidheidsklachten. Het leerde me zomaar een paar lessen op een ‘gewone’ werkdag. Het voelde als een knipoogje van God, zo van: “Ik zie je wel, ook al denk je van niet..” Dat wil God ook tegen jou zeggen! Deze lessen wil ik aan jullie meegeven, en ik heb besloten om de blogs op te delen. Op deze manier zijn ze lekker kort, pakkend en straight to the point. Het boekje bestaat voornamelijk uit schetsjes en handgeschreven tekst. Het gaat over een jongetje dat samen met een mol op avonturen gaat. Op dit avontuur leert het jongetje veel waardevolle levenslessen…
Les 1 | What do you want to be when you grow up?
De Mol stelt deze vraag aan De Jongen. Wat wil jij worden wanneer je ‘later groot bent’? Ik wilde graag dolfijnentrainer worden. Totdat ik inzag hoe zielig het is dat de dolfijnen heel hun leven doorbrengen in grote zwembaden. Toen wilde ik zeebioloog worden. Alleen had ik geen biologie in mijn keuzepakket. Het viel namelijk samen met een ander vak en daarom kon ik het er niet bij volgen. Lastig, lastig. Op de middelbare school had ik een moeilijke tijd, één van de donkerste periodes in mijn leven. Ik was ontzettend depressief en dit resulteerde ook in (ondanks écht zwoegen) minder goede schoolprestaties. Ik deed ontzettend mijn best, als de perfectionist die ik was, maar het lukte gewoon niet zo.
Pijn
Er was maar één vak dat me echt lag (filosofie!), waar ik goed is was. Al die andere vakken waren zesjes, soms zevens en een paar hardnekkige vijven (ondanks alle bijlessen). Ik voelde me zo stom. Ik kon niks. En kreeg dit ook regelmatig te horen van andere leerlingen: “Meneer, niet aan Yafit vragen, hoor. Die weet het toch niet!” Het was (denk ik?) bedoeld als een grapje, maar het deed me echt pijn. Ondanks dat ik dit liet merken, zelfs benoemde, stopte het gedrag niet. Ik begon de woorden te geloven. Hoe hard ik ook mijn best deed, het lukte gewoon niet zo goed als bij andere leerlingen. “Dom”, was een stemmetje dat begon te echoën in mijn hoofd. Nu weet ik wel beter. Ik ben een intelligente vrouw, ik ben heel leergierig en neem geen genoegen met het halve antwoord. Al heel vroeg probeerde satan iets moois van mij klein te maken..
Het vak waar ik écht goed in ben, dat werd op mijn middelbare school eigenlijk helemaal niet gegeven. Dat is namelijk: zorgen voor andere mensen. Helpen. Ik ben Social Worker geworden en tijdens mijn opleiding ben ik eindelijk gaan floreren, omdat ik op mijn plek zat. Ik weet nog dat het echt als een opluchting voelde: hier was ik dus goed in!
Weet je wat De Jongen tegen De Mol zei, als antwoord op de vraag wat hij later wilde worden?
“Kind” said The Boy.
