Tralies van gedachten
Onzekerheid. Angst. Het gevoel van falen. Op zekere momenten zijn deze gevoelens voor mij niet vreemd. Mijn eigen gedachten vormen de tralies waarbinnen ik beweeg. Ze houden me in bedwang. Zorgen voor structuur, veiligheid en tegelijkertijd ook voor een gevoel van onbehagen. Mezelf afvragend of ‘dit het dan nu is’. Ze houden me klein en op dezelfde plek, uit angst om te falen. Bang om niet genoeg te zijn. Om afgewezen te worden. Herken je dit? Deze gedachten houden ons tegen om onszelf te laten zien. Soms kunnen we zo verstrikt raken in onze eigen gedachtenspinsels die ons van alles wijsmaken. De verlammende angst die je kunt voelen als je denkt aan het losbreken van de vastgeroeste patronen en gedachten die je heilige waarheid tekenen, kan overweldigend zijn. Het is namelijk op een gekke manier ook een plek geworden van veiligheid en controle.
Liefdevolle ogen
Ik zie het meisje bij wie het allemaal begon. Misschien herken je jezelf wel een beetje in haar. Ik zie haar zitten in een donkere kamer, opgesloten binnen hoge muren en wat tralies. In een hoekje probeert ze zichzelf te verstoppen. Deze diepten hoeft de wereld niet van haar te zien. Ze speelt de schone schijn en laat men geloven dat ze dansend door het leven gaat. Ze weten niet dat ze zich vanbinnen zo opgesloten en klein voelt. Dat zelfde meisje kijkt op als ze een zachte stem hoort die haar naam liefdevol fluistert. Ze beweegt naar de tralies. Twee ogen staren haar aan met een intense liefde.
In eerste instantie schrikt ze, maar haar nieuwsgierigheid wint het van haar angst. Ze beantwoordt onzeker de liefdevolle blik van de persoon aan de andere kant van de tralies. Ze beweegt met hem mee naar de deur, waar ze verbaasd opkijkt als ze ziet dat de deur al die tijd al open was. Aarzelend stapt ze de drempel over terwijl ze nog één keer achterom kijkt. Deze donkere, beklemmende gedachtengevangenis is verleden tijd. Hoe aarzelend haar eerste stap was, hoe krachtiger haar passen worden als ze zich naar haar Jezus toe beweegt. Haar hand in de Zijne, is waar al haar angsten en onzekerheden verdwijnen.
Los van de tralies van onze gedachten
We kunnen soms zo verstrikt raken in onze eigen gedachten, verwachtingen en onzekerheden. De angst voor het onbekende of de toekomst kan de overhand nemen. Het kan ons triggeren om terug te rennen naar de gevangenis van onze eigen gedachten, die ons uit angst op precies dezelfde plek houdt. De gedachte dat we misschien zullen falen of niet goed genoeg zijn, houdt ons tegen om kwetsbaar te zijn, echte verbindingen aan te gaan, dat boek te schrijven of die ene opleiding te volgen. We kunnen onszelf zo klein houden binnen onze eigen gevormde ruimte. Het zijn onze eigen angsten die ons gevangen houden, terwijl de deur allang openstaat. God ziet de potentie in jou, in mij en in ons allemaal. Hij roept ons voor een leven in volheid en in Zijn kracht. Om op te staan en te stralen in de ruimte die Hij voor ons heeft bedacht. Durf jij die potentie ook in jezelf te zien?
De gedachtengevangenis is voor mij geen vreemde en ik weet waar ik over schrijf. Vele jaren heb ik er verkeerd. Was ik bang om niet goed genoeg te zijn, durfde ik mij niet open te stellen en deed ik er alles aan om in het perfecte plaatje te passen. Iets wat natuurlijk niet lukte. Nu ik het laatste jaar meer en meer geconfronteerd werd met de kracht van kwetsbaarheid en Gods liefdevolle stem die mij roept naar vrijheid, weet ik wat het is om los te breken uit die valstrikken die mijn gedachten hebben gevormd.
Geen voortdurende angst meer
En lieve belle, wat wil ik graag tegen je zeggen wat een heerlijk gevoel het is om niet langer continu onzeker te zijn. Om niet langer bang te zijn voor de toekomst, dat ik het niet kan of dat ik teleurstel. Ik heb de rust gevonden in mijn Heer, in mijn vader die altijd voor ons zorgt. En zo gun ik jou ook deze vrijheid. Ja, het is een proces dat niet makkelijk is en dat met vallen en opstaan gaat, en waarvoor je keer op keer de keuze moet maken.
Maar ik kan je vertellen dat het absoluut de moeite waard is. Het is het zo waard om in God tot je volle potentie te komen. Om in Hem te leven, te weten wie je bent en om dit in liefde uit te delen aan je naasten. Ik wil je uitdagen om de volgende keer dat je verstrikt raakt in je eigen gedachten, naar God toe te rennen. Dat je je realiseert dat dit enkel maar gedachten zijn en niet de waarheid. Dat de deur naar buiten altijd openstaat en God met open armen op je wacht totdat je Hem de controle geeft en Hem laat bepalen wat je aankunt. Want lieve meid, jij kunt zoveel meer dan dat je denkt. Als je maar gelooft, als je maar durft. En onthoud dat een kleine, aarzelende stap ook al een eerste stap is.
Wat zijn gedachten die jou belemmeren?
