Verlies in coronatijd
We zitten nu al een tijdje in de coronatijd. Hoe raar het misschien ook klinkt, het gewone leven gaat gewoon door. Kinderen worden geboren en mensen overlijden. Maar hoe is het dan nu om iemand te verliezen in de coronatijd? Zelf heb ik dit helaas meegemaakt en ik wilde graag mijn ervaring met jullie delen. Ik hoop dat jullie daar iets aan kunnen hebben als je dit ook mee hebt gemaakt of nog gaat mee maken.
Mijn verhaal
Zelf ben ik mijn opa verloren in de coronatijd. Hij niet overleden aan corona. Hij had namelijk kanker, daaraan is hij overleden. Het was een heftige periode, niet alleen het overlijden maar ook de tijd daarvoor. Hij ging erg achteruit en hoewel je misschien normaal vaak op bezoek gaat om afscheid te nemen, ging dat nu veel meer anders. Ik moest uitkijken of ik niet zelf het virus had en ik dat kon overdragen op mijn opa of oma. Dat maakte de laatste weken voor mij persoonlijk ook erg moeilijk.
Geen knuffel
Toen hij uiteindelijk overleed was het best een rare week qua emoties. We leefden in een soort waas met z’n allen. Er moest van alles geregeld worden, dat was erg moeilijk, maar tegelijkertijd mooi om te doen. Wat anders was, is dat mijn oma moest gaan verdelen wie er wel en niet in de dienst konden zijn, dit omdat er niet zoveel mensen mochten komen in verband met de maatregelen. Ook bij het condoleren is dat erg moeilijk, meestal geven mensen je een hand of als je iemand goed kent een knuffel. Nu moest iedereen op anderhalve meter afstand staan en alleen een hand op hun hart leggen en gecondoleerd zeggen. De meesten maakte wel een klein praatje, best raar en moeilijk.
Uiteindelijk was het ondanks alles een heel heftige maar mooie week. Waarin we huilden, maar ook konden lachen om de mooie herinneringen die we hadden van mijn opa.
Voor iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt, ik wens jullie veel sterkte met het verwerken van de gebeurtenis. Je mag weten dat God je nooit los laat en dat je op een dag elkaar weer mag gaan zien. Dat geloof ik zeker! Weet dat het niet erg is om er om te huilen. Laat het maar komen en je zult zien dat je het op een gegeven moment een plekje kan geven.
Photo by Sandy Millar on Unsplash
