De zin en onzin van selfies

Een dag geen selfie is een dag niet geleefd. Tenminste, zo lijkt het de laatste tijd als ik Insta of Snapchat check. Oké, oké, ik post zelfs ook wel ‘es een kekke selfie – vergezeld door mijn BFF slash knuffelschaap Lammy Kravitz. Maar iemand móet het eindelijk eens zeggen: selfies zijn eigenlijk belachelijk. De zin en de onzin van de selfie.

Sjoukje, ben jij dat?!

Ik schrok me te pletter toen ik laatst door mijn Insta feed scrolde. Op een maandagochtend zat ik als een verlamde mol met een kartonnen kop koffie op schoot  in de trein. Ik opende gapend Instagram en BAM, daar was mijn buurmeisje Sjoukje. Zeventien jaar, bloedmooi en nepper dan ooit. Ik was in één klap klaarwakker. Ik herkende haar amper. Het leek wel of ze een facelift had gehad. Of botox – iets onnatuurlijks. Niet dat ze iets heeft laten doen, maar ze poseerde op een manier waar Kylie Jenners lippen jaloers op zouden zijn. Zo nep, zo zonde. Waarom?! En dat was nog niet het ergste: de reacties, die deden me pijn. ‘Love you beauty, xxx’, ‘Natural beauty!!!!!’, ‘Wauw mooierd :hearteyes:’. Huh? Is iedereen blind? Zo is mijn buurmeisje toch niet écht? Waarom moedigde iedereen haar aan? Waarom zegt niemand ‘Sjoukje, je bent een leuke en mooie meid maar dit ben jij niet’? O ja, want daar zijn selfies voor: neppigheid, filters en rare poses waar mensen in het dagelijks leven keihard om zouden lachen. Dit deed me denken… wáárom maken we selfies?

To selfie or not to selfie

…that is the question. Shakespeare zou zich rot schamen – of er misschien wel schaamteloos aan meedoen en zijn muzes van Instagram plukken. Hoe dan ook, wat is de zin van de selfie? Waarom doet Sjoukje alsof ze gigantische lippen heeft? Waarom doet ze alsof ze in een hele serieuze zwart-wit gefilterde wereld leeft waarin iedereen dikke viltstiftstrepen als wenkbrauwen heeft? Ze is toch mooi zoals ze is? Ik heb me er een hele dag erg kwaad om gemaakt, tot ik mezelf een paar dagen later op precies hetzelfde betrapte. Ik postte een foto van mezelf met mijn knuffel Lammy Kravitz op Instagram. Met als onderschrift ‘Lammy Kravitz says hi. #muppet #allrightsreserved’. Geintje natuurlijk. Toch? Maar dan had ik eigenlijk net zo goed alleen Lammy kunnen posten… Waarom wil ik zo graag met mijn knuffelschaap op internet staan?

Hartje = boost voor je zelfvertrouwen

Na wat denkwerk kwam ik tot een eerlijke (en voor mezelf best nare) conclusie: ik plaatste een selfie om bevestiging te zoeken Ik had al een poosje niets online geplaatst, er was die dag geen enkel puistje op mijn hoofd te bekennen – YES – en mijn nieuwe lipstick vond ik zelf erg geslaagd. Ik voelde me goed die dag. Reden genoeg voor een selfie, blijkbaar. Ik schaamde me toen ik dit over mezelf ontdekte. Niet omdat het een schande is je goed over jezelf te voelen en iets te posten, maar omdat ik zo teleurgesteld was geweest in Sjoukje en nog geen week later eigenlijk precies hetzelfde deed. Oké, zonder duckface. Maar wel met een flinke filter en Lammy aan mijn zij. Fijn dat ik mezelf goed en mooi voelde natuurlijk, maar waarom wilde ik dat per se delen met de rest van de wereld? Voor de likes? Voor de reacties? En waarom moest ik Lammy er per se bij betrekken? Was ik te onzeker of verlegen om alleen een foto van mezelf te posten? Blijkbaar was een dagje blij zijn met mezelf niet genoeg. Zocht ik een extra confidence boost om op te teren. Niks mis mee zou je denken, maar als je je zelfvertrouwen op selfies baseert, waar ligt dan de grens?

Issue in ontwikkeling

Ik wou dat ik kon zeggen waar de grens lag. Dat ik heel duidelijk kon aangeven wanneer een selfie wel nuttig is en wanneer niet. Maar eerlijk gezegd heb ik géén enkel idee. Ik weet alleen dat selfies en de hele selfiecultuur van tegenwoordig me soms een naar gevoel geven. Is Truusje bijvoorbeeld een dagje naar de dierentuin geweest? Selfie! Zonder dieren, alleen een close-up van haar gefilterde hoofd voorzien van een bijschrift als ‘#dierentuin was leuk’. Als ik je dit een paar jaren terug had verteld, zou je me keihard uit hebben gelachen. “Hoi! Ik kom uit de toekomst. Over vijf jaar plaatsen we alleen nog maar foto’s van onszelf. En o ja, we zijn ontzettend fan van mensen die zichzelf filmen of fotograferen. Ze delen elke dag nieuwe beelden met de hele wereld, alleen van zichzelf. Gewoon, omdat het kan. Vinden we hartstikke leuk”. Klinkt toch belachelijk? En toch doe ik er zelf ook aan mee. Het zit me niet lekker, maar wat we er nou mee moeten weet ik ook niet. Laten we zeggen dat het nog een issue in ontwikkeling is (old school fotograpje). Ik hoop en bid alleen dat Sjoukje de filters, extra make-up en duckface in haar volgende selfie achterwege laat.

Wat vind jij? Waarom maken en delen we überhaupt selfies?  Of is een selfie onschuldig en maak ik me druk om niks?

Om alle perfecte foto’s en verhalen tegen te gaan, is Huis van Belle in de maand juli #notsoperfect maand gestart. Zet je eerlijke verhaal of foto met je imperfectie op je social media en gebruik de hashtag #notsoperfect

Deze blog werd geschreven door Coby