Als je moeder overlijdt – Patries deelt
Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik mijn moeder nog dagelijks mis. Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat pas haar verjaardag zou zijn. En dan zou je weten dat ik het nog steeds raar vind om haar verjaardag te vieren zonder dat ze er bij is.
Iemand missen is…
Iemand missen doet kapot veel pijn. Iemand missen zorgt ervoor dat je je niet meer helemaal compleet voelt. Er ontbreekt een stukje van de puzzel, de belangrijkste functie van je telefoon is weg, het chocolaatje op de taart is er niet meer. Het voelt haast alsof jij niet meer jij bent. Het voelt alsof het nooit meer gaat kloppen. Iemand missen is een belachelijk iets, simpelweg omdat het belachelijk veel pijn doet.
Verdriet slijt niet
Het allervervelendst vond ik dat mensen gingen zeggen ‘dat het verdriet wel zou slijten’, ‘dat ik het moest proberen te verwerken’, ‘dat de pijn wel minder ging worden’. Op dat soort momenten wilde ik alleen maar heel hard gillen en vragen hoe ik dat dan in vredesnaam moest doen. En nu, 8 jaar na het overlijden van mijn moeder zou ik soms willen gillen en willen zeggen dat het verdriet niet slijt, dat verwerken niet kan omdat het niet overgaat of klaar is en dat het pijn blijft doen.
Stappenplan voor omgaan met verlies?
Je kunt niet even googlen en vinden hoe je om moet gaan met een verdriet wat te groot is om te dragen. Er is geen stappenplan over hoe je omgaat met verlies en hoe je kunt rouwen. Het is niet makkelijk en ik ga ook niet doen alsof het makkelijk is. Toch zijn er wel een aantal dingen die de pijn en het verdriet niet wegnemen maar die wel kunnen helpen het allemaal een beetje beter te handelen.
Weet dat je mag rouwen op jouw manier. Er is geen rare, foute, stomme, slechte manier. Jij mag rouwen op de manier die bij jou past! Voor mij betekende dat ik op de fiets sprong, heel hard richting de weilanden fietste en daar heel hard schreeuwde. Het betekende ook dat ik soms uren voor me uitstaarde en me alleen maar verdoofd voelde. Dat is heel normaal. Dat hoort erbij. Soms kun je gewoon even niet meer voelen.
Praten helpt!
Weet dat jij mag bepalen wat je wilt en waar je behoefte aan hebt. Ik werd soms helemaal gek van mensen en vriendinnen die maar wilde dat ik er over ging praten. Gelukkig wist ik dat ik mocht bepalen met wie ik wilde praten, waar en op welk moment. En ik merkte dat praten opluchtte. Ik merkte ook dat ik soms gewoon iets moest doen. Ik heb brieven geschreven naar m’n moeder, geschilderd, bloemstukjes gemaakt. Zet de muziek aan en bler heel hard mee. Maak een herinneringendoosje, een fotolijst, een plakboek. Schrijf in je dagboek, ga hardlopen, ga iets doen. Weet dat het niet gek is als je vastloopt met je verdriet, als je van voren niet meer weet wat je van achter moet doen. Ik zie mezelf nog zitten bij de vertrouwenspersoon op school. Ik vond ’t niet leuk maar het heeft me wel geholpen om er heel bewust over te praten.
Ruimte geven aan je verdriet
Weet dat het goed is om ruimte te geven aan je verdriet, maar weet ook dat het goed is om er weer op uit te gaan en te ontdekken dat je nog kunt lachen en kunt genieten. Geef jezelf ook de ruimte om weer te ontdekken dat het leven leuk is.
Als je me echt zou kennen dat zou je ook weten dat ik zeg dat mijn rouwen dansen geworden is, dat ik inmiddels kan zeggen dat ik haar dood zo bewerkt heb dat ik kan genieten van een leven in overvloed. Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat haar overlijden me een vreugde heeft opgeleverd, die zo intens is simpelweg omdat de pijn ook zo intens was. En dat ik straks op haar verjaardag een taartje eet om te vieren dat ik haar mag missen.
Foto’s: Henrike
Deze blog werd geschreven door Patricia
