Uitslag Corien Oranje schrijfwedstrijd

Het is zover! De jury heeft alle verhalen gelezen (en dat waren er veel!) en een oordeel geveld. In Belle 1 stond een wedstrijd. Corien Oranje gaf de beginzin en aan jullie was de vraag om er een verhaal van te maken. In deze blog lees je het verhaal van de winnaar en krijgen de nummers 2 en 3 een eervolle vermelding. En natuurlijk worden de prijzen naar de winnaars opgestuurd! Lees je mee?

De jury:

Corien Oranje is kinderboekenschrijfster en bij jullie welbekend. Ze schreef meer dan vijftig boeken, waaronder Eet juf niet op, Paard ontsnapt, Zoenen met een beugel en recent Love you, miss you en Een boek vol feestjes. Check haar site voor meer info!

Wilma Seijbel heeft de afgelopen tien jaar bij verschillende uitgeverijen gewerkt met jeugdboeken. Voor haar het leukste werk dat er bestaat; boeken zijn haar grote passie!

Martine van Veelen is blogger op Huis van Belle en recenseert boeken voor de site.

Het winnende verhaal is Mijn ideale robot geschreven door Nadine Prins. De jury zegt over het verhaal van Nadine: Romantisch, grappige opdracht, goed bedacht al die verschillende robots, dingen die misgaan, onwaarschijnlijke situatie blijkt een droom, en dan toch een hoopvol eind, echt een wensvervullend Belle-verhaal. Schrijfster heeft veel fantasie en is een potentiele auteur!

Nummer 2: Nacht zonder dak van Alette Hoefnagel
De jury over dit verhaal: Leuk meidenverhaal, wel een beetje fragmentarisch
Nummer 3: Verhaal zonder titel – Suzanne Kats
De jury over dit verhaal: Beetje zoet verhaal maar wel heel origineel en leuk bedacht!

Het winnende verhaal:

Mijn ideale robot

‘Een hele goede morgen, dames en heren,’ riep mevrouw Amrani, terwijl ze een steekkar met dozen de klas in duwde.
‘Ik heb vandaag een geweldige opdracht voor jullie.’
Ik zakte achterover en probeerde niet te letten op Liam, die naast me zat. Mevrouw Amrani keek ons stralend aan. ‘Nou? Zijn jullie niet benieuwd?’
Niet bepaald, dacht ik.
Mevrouw Amrani tilde kreunend één voor één de dozen op en zette ze op een paar tafels in de hoek van de klas.
‘In deze dozen zitten verschillende materialen,’ legde ze uit. ‘Jullie moeten met behulp van deze materialen een robot in elkaar zetten.’
Ik veerde overeind. Dat klonk wel leuk!
‘Jullie hebben nu zoveel technieklessen van mij gehad dat dat wel moet lukken. En anders vraag je het maar.’ Mevrouw Amrani zette haar leesbril op, ging achter haar bureau zitten en begon te lezen.
Er klonk geroezemoes door de klas. Dit was nog wel eens wat anders dan die saaie lessen die we van haar kregen!
Ik ging gelijk aan de slag, want ik wist al precies wat voor een robot het zou moeten worden. Toch bleek het meer tijd te vergen dan ik dacht. Maar gelukkig hadden we een blokuur.
Net toen ik de pijlenkoker op de rug van de robot wilde monteren, kwam Liam naast me staan.
‘Wat voor een wordt die van jou?’ vroeg hij. Gelijk werd ik zo rood als een biet. Waarom was hij dan ook zo leuk?!
‘Ehm…’ bracht ik er onzeker uit. Gelukkig voor mij riep één van zijn vrienden hem.
‘Sorry, ik moet er vandoor,’ excuseerde hij zich, en hij liep naar zijn maten. Ik keek hem even na, maar stortte me toen weer op mijn bouwsel.
Met nog maar een half uurtje op de klok voordat het volgende uur begon, was ik klaar. Tijd om hem testen! Ik zette een hendeltje om en gelijk pakte mijn kunstwerk een pijl uit de pijlenkoker op zijn rug en legde hem op zijn boog. Met behulp va een klein vizier richtte ik de stompe punt op Liam, die over zijn eigen robot gebogen stond. Toen ik hem goed in het vizier had, drukte ik op een knopje en mijn Cupidorobot schoot zijn liefdespijl af. Maar waarschijnlijk had ik iets niet helemaal goed gedaan, want de pijl die Liam had moeten raken, kwam terecht in het glas met water van mevrouw Amrani. Het water plensde over haar heen en ze slaakte een verbaasd gilletje. Na een kleine stilte in het lokaal konden we onze lach niet meer inhouden en de hele klas proestte het uit.
‘Laat mij maar!’ riep Roan. Hij pakte zijn robot op en liet het het water met doekjes opruimen. Mevrouw Amrani was zeer te spreken over zijn zelfgemaakte robot.
De rust keerde weer terug en ik stelde de boog anders af, zodat de pijl zou komen waar ik hem wilde hebben. Toen ik dacht dat ik verder helemaal klaar was, testte ik hem opnieuw. De robot spande de boog en liet de pijl gaan…
En toen leek het alsof iedereen op dat moment gewacht had. Alle robots kwamen tot leven. Opruimrobots, huiswerkrobots, aankleedrobots, overhaalrobots (om je ouders mee over te halen) en zelfs klimaatveranderrobots. Maar ik lette er niet op. Mijn pijl had het doelwil getroffen en die ging verdwaasd overeind staan. Hij draaide zich op zijn hakken om en liep mijn kant op. Ik wist nog net mijn Cupido uit te schakelen toen Liam voor me stond. Hij fluisterde mijn naam. Tussen alle chaos die in de klas was ontstaan, wilde hij me kussen! We gingen dichter bij elkaar staan en toen…
riep mevrouw Amrani me?!
‘Let jij ook nog even op? Ik ben zo klaar met mijn uitleg en dan mogen jullie aan de slag.’
Nog een beetje verward keek ik naar het bord, waar een heleboel opgekriebeld was. We moesten een interview houden met mensen die uit een techniekwinkel zouden komen. Saai.
‘Waar zijn die dozen dan voor, mevrouw?’ vroeg Roan, die in mijn droom een opruimrobot had gemaakt.
‘Daar zit nieuw gereedschap in,’ antwoordde ze, terwijl ze blaadjes uitdeelde met de opdracht erop. Het was nog saaier dan ik dacht. Nee, dan die opdracht in mijn droom! Dat zou nog eens vet zijn! Jammer genoeg kon ik zoiets helemaal niet maken.
Het was te mooi om waar te zijn.
Ik zuchtte.
Liam knipoogde naar me.
Hoewel…