Eline’s verslag van Colombia (1)

Vandaag neem ik jullie mee, zo’n 26 uur reizen hiervandaan. Naar een prachtig land dat Colombia heet. We ontmoeten prachtige mensen, mijn sponsorkind Maria, ik vertel je over het land en de mooie lessen die ik heb geleerd. Ga je mee?

Toen Compassion me vroeg of ik in het kader van onze samenwerking mee wilde, heb ik niet lang getwijfeld. De tijd was er nu rijp voor. We werken met Compassion samen omdat we het als Huis van Belle belangrijk vinden ook de andere kant van het leven te laten zien en vinden dat Compassion daar met resultaat en op een mooie manier aan werkt. Ik wilde dat zelf ook graag zien. Met een groep van elf vrouwen, vertrokken we op vrijdagochtend 13 maart om 05.00 vanaf Schiphol. Het is enorm ver reizen. Vrijdagavond komen we aan in de hoofdstad Bogota, waar we eten en daarna zo snel mogelijk slapen. Wat niet helemaal lukt. Mooie gelegenheid voor mijn roomie Minella en mij om elkaars levensverhaal te vertellen :)

Roomie Minella en ik!

De volgende dag vliegen we verder naar Cartagena. Er zijn tijdens deze reis zoveel momenten waarop ik me vervuld heb gevoeld, het gevoel had dat er echt iets gebeurde. Een Godmoment, eigenlijk. Dat begint als ik het vliegtuig afloop en we richting ons busje lopen waarin we naar het hotel gebracht worden. Een zwoele wind komt ons tegemoet. Het is bloedheet. Ik snuif het op en voel een gevoel van vrijheid, spanning en thuiskomen. Ik zet mijn hart open en het gaat de hele reis niet meer dicht.

Uitzicht uit onze hotelkamer. Bogota ligt tegen grote bergen aan. 

Oceaan

In het busje zingen we, reisgenoot Danielle heeft boekjes gemaakt met onze favoriete liederen erin. Terwijl we 10.000 reasons zingen van Matt Redman, rijden we de stad binnen en zien we aan de rechterkant de oceaan die de stad bijna binnenstroomt. Ik word stil en geniet van dit moment. Met deze toffe vrouwen, zingend, een stad binnenrijden. Ik ben ook ongeduldig, want ik ben heel erg benieuwd naar de projecten die we gaan zien van Compassion. Ik weet niet goed wat ik kan verwachten. Wat ik weet: Compassion bevrijdt de allerarmste kinderen van armoede in Jezus’ naam. Dat doen ze samen met kerken. Hoe dat bevrijden eruit ziet, of hoe die projecten eruit zien, ik heb nog geen idee!

Die middag is er tijd voor een heel snelle duik in de oceaan en ‘s avonds dineren we met studentes (wát een leuke meiden) uit het Leadership Development Program. Naast kinderen sponsoren, kun je ook studenten sponsoren. De meiden vertellen hun verhaal en Daniela geeft ons dansles! Ook pakken we al onze meegebrachte spullen uit en verdelen dat in pakketten. Op elk project waar we komen, kunnen we zo wat achterlaten voor de kids en moeders. Er is babykleding, speelgoed, schooltasjes, tandpasta en nog veel meer meegebracht.

Danslesje. Even wat doen aan die Hollandse heupen!

Met de groep voor ons hotel, voordat we gingen eten. Zeldzaam momentje rust in een vol programma!

Tegen mezelf aanlopen

Zondagochtend. Ik word huilend wakker. Waarom? Ik weet het niet precies. Mijn vriendinnetje Patries heeft me voor elke dag een briefje meegegeven. Vandaag staat erop: ‘Zondag. Ik hoop dat je vandaag vooral ontvangt.’ Ontvangt? Ik kan niet wachten tot we naar de projecten gaan en ik kan zien wat ik kan GEVEN. Maar wat heb ik eigenlijk te geven? Ik loop deze dagen tegen mezelf aan. Merk hoe erg ik me in Nederland vaak geremd voel. Door wat anderen van me denken, door stiekem toch te denken dat mensen niet op me zitten te wachten. Een diep gevoel, veroorzaakt door gekwetst zijn in het verleden. De ervaringen hier, het ver weg zijn, de vele gesprekken zorgen ervoor dat het ook een confrontatie met mezelf is. We praten en bidden als groep veel met elkaar. En dan heb ik nog niet eens armoede gezien!

Alleluia!

Dat verandert als we richting kerk rijden. Deze kerk is ook onderdeel van een project. Een boog van kindjes staat ons op te wachten en ze kijken ons verlegen maar trots aan als ze ons een hand geven en ‘goodmorning’ zeggen. We gaan naar binnen waar het een explosie van vreugde, aanbidding en warmte (letterlijk en figuurlijk) is. We aanbidden en prijzen God, gelukkig is Alleluia makkelijk te begrijpen :) Ik word zomaar omhelsd door een vrouw, ze knuffelt me. Mensen lachen ons toe en komen gedag zeggen. Dat gaat hier bijna altijd gepaard met een grote glimlach en dikke knuffel. I love it! Ik ontvang me suf deze dag! Een paar prachtige meiden doen een aanbiddingsdans in mooie jurken. Wat zijn ze mooi! Ik voel bezorgdheid als ik naar ze kijk. Meiden in Colombia worden vaak vroeg zwanger.

Colombia

45 procent van de Colombiaanse bevolking leeft onder de armoedegrens. Het land is jarenlang een dictatuur geweest. Misschien heb je weleens van de FARC gehoord? In Colombia zijn rebellengroepen bezig de regering te bestrijden en zijn heel veel burgeroorlogen geweest. De maffia is er goed vertegenwoordigd en de cocaineproductie en handel is groot. Er is veel geweld, wekelijks worden mensen ontvoerd en vermoord.

Opgroeien in zo’n land zorgt ervoor dat je toekomst er vrij hopeloos uitziet. Meiden gaan vaak in de prostitutie om geld te verdienen en jongens zitten vaak in gangs (groepen die veel geweld en drugs gebruiken) en de meiden raken vaak jong zwanger. Vaders zijn er vaak niet en daardoor dus ook geen geld. Maar als papa wel in beeld is, is het ook lang niet altijd zeker dat hij een baan heeft.

Na de kerkdienst praten en bidden we met het team dat in de kerk en het bijbehorende project werkt. Kindjes kijken naar ons door het hek. Hierna stappen we in de bus. Het is zo’n vier uur rijden naar Sincelejo, de volgende stad waar we heen gaan. Als we in de bus zitten, zien we het landschap veranderen en rijden we de armoede in. Vervallen huisjes, heel veel vuil en viezigheid, overstekende geitjes, mensen die voor hun huis hangen, bars met vale Coca Colaborden… Ik word er een beetje stil van. Als je vier uur rijdt…moet je onderweg plassen. Ik geef een seintje aan Luha, onze superleuke en grappige gids die ons zelfgemaakte liedjes leert en een aanstekelijke lach heeft. Ik verwacht niet echt dat er binnenkort een Shellstation opdoemt dus vraag me af waar ze me gaat laten plassen als we stoppen voor een vervallen huisje met wat rode plastic stoeltjes voor de deur. Muziek gaat aan. Ik denk dat dit een cafeetje moet voorstellen. Luha is wezen kijken en kijkt me verontschuldigend aan: eh, er is niet echt een wc. Ik loop het huisje door en loop aan de achterkant een trapje af. Enorme rommel, een loslopend varken, een man die me nieuwsgierig aankijkt en de vrouw en haar dochtertje gaan in de deuropening staan om naar me te kijken. Ben ik blij dat ik een lange rok aanheb, haha. Luha jaagt iedereen weg. De andere dames komen uit het busje en zien de plek. ‘Eh, we wachten wel op de volgende stop’. Zo, ik voel me een heldin.

Sincelejo

Na vier uur rijden we een schemerend Sincelejo in. Onze reisleiders vinden niet meteen het hotel en terwijl we door de stad heen crossen en eerst nog grapjes maken over de vele kiprestaurants, begint de leegte van deze stad tot ons door te dringen. Overal crossen mototaxi’s, zonder iemand achterop. Honderden straatverkopers (de twee beroepen die het meest voorkomen in Sincelejo. Maar aan wie ze nou dingen verkopen is me een raadsel). Pleinen vol hangende mensen. Heel veel playhallen, waar je kunt biljarten. Gokhallen. Deze stad straalt een leegte uit die beklemmend voelt. Iedereen voelt het en Danielle stelt voor een zegenlied te zingen. Dat doen we. Onze harten bidden mee.

Volgende week lees je of we het hotel vonden, over mijn bezoek aan een gezin in Sincelejo en hoe het er op de projecten aan toe gaat. Hoe lijkt het jou om in Colombia geboren te worden?