De kracht van stilte

Op een zondag in maart sprak Joline Zuidema in één van de Beam-kerkdiensten. Het thema dat zij hier behandelde, was het krijgen van meer rust en stilte in ons leven. Om ons zo, in deze wereld die vol is van lawaai, meer te kunnen focussen op God.

Het kan ons hierbij helpen om ons af te zonderen. Zoals ook Jezus zich regelmatig afzonderde en zoals Elia dat deed.

Elia

“Kom naar buiten,” zei de HEER, “en treed hier op de berg voor mij aan.” En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de HEER bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de HEER bevond zich niet in die aardbeving. Na de aardbeving was er een vuur, maar de HEER bevond zich niet in dat vuur. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. – 1 Koningen 19: 11-13 (NBV).

Elia zit alleen in de woestijn. In de afzondering herkent hij in al het lawaai en natuurgeweld wat van God is. Hij krijgt een ontmoeting met God in de stilte.

Stilte kan ons dus helpen om God te ontmoeten, maar stilte geeft ook meer helderheid. In het boek Koester je hart van Mirjam van der Vegt staat de les van de fles. Je hebt een fles, gevuld met water en een schepje zandbakzand. De fles met water en zand staat symbool voor ons leven. Als je hem heen en weer schudt, wordt het water troebel en kun je er moeilijk doorheen kijken. Zo is het ook met ons leven: als we rennen en jagen en tegen van alles aanbotsen, klotst het water heen en weer en wordt het zicht troebel. Helder zicht op het werkelijke leven is dan moeilijk. De les van de fles: als je hem gewoon stil op tafel neerzet, zal het zand zakken en wordt het water weer helder.

Stilte-oefening

Tijdens de Beam-kerkdienst deed Joline een stilte-oefening met de kijkers. Ze daagde iedereen uit om voor de komende week een moment in zijn of haar agenda te prikken voor God, een moment om 30 minuten stil te zijn. Nu denk je misschien: 30 minuten? Dat is best lang! Volgens Joline is dat nodig, omdat het wel 20 minuten kan duren voordat onze hersenen ook in ruststand zijn. Ze vergeleek dit met een fiets. Als je stopt met trappen, dan rijdt de fiets nog even door. Als jij niets doet, gaan je hersenen ook nog even door.

Ik moet toegeven, die afspraak van 30 minuten in mijn agenda zetten is mij niet gelukt. En de week erna heb ik er ook niks mee gedaan. Wel heb ik een andere oefening gedaan uit het boek van Joline Hier is rust. De oefening:

‘Ga zitten. Zet je wekker op 10 minuten. Doe niets en ervaar wat er met je gebeurt.’

Geen andere prikkels

Van te voren was ik bang dat ik snel afgeleid zou worden, dus voordat ik met de oefening begon, heb ik eerst een aantal dingen afgehandeld: ik heb wat gedronken, ben naar de wc geweest en heb het internet op mijn telefoon uitgezet (mijn wekker zit op mijn telefoon, dus ik moest hem wel bij me hebben). En toen was het tijd voor de oefening. Ik merkte dat vooral in het begin mijn gedachten maar bleven gaan, zoals Joline had beschreven. Ik vroeg me af of ik mijn wekker nou echt op 10 minuten had gezet, ik was bezig met de tekst voor deze blog, ik dacht na over mijn activiteiten voor Huis van Belle…

Na een tijdje werd het wel wat rustiger in mijn hoofd, maar helemaal stil waren mijn gedachten niet. Toch voelde ik mij wel erg ontspannen, misschien wel omdat alleen deze gedachten er waren en geen andere prikkels en invloeden. Op een gegeven moment voelde ik me zelfs een beetje slaperig worden (ik zat ook in de zon), het bewijs dat ik echt ontspannen was. Het was een fijn rustmomentje. Voor mij zeker voor herhaling vatbaar. Ga jij ook een stiltemomentje inplannen?

Photo by Kristina Flour on Unsplash