Ode aan de regen
De regen. Het is koud, nat en voelt licht gezegd vervelend. We blijven binnen, we schuilen of – als het echt niet anders gaat – crossen we er het liefst zo snel mogelijk doorheen, om toch nog relatief droog onze eindbestemming te halen. Tegen het natuurgeweld van de regen en stormen zijn we nu eenmaal niet opgewassen. We hebben het te ondergaan. We zullen moeten wachten totdat de wolken besluiten dat het genoeg is geweest, waarna we de draad van ons veilige leventje weer oppakken.
Wat als…
Maar wat als dat niet gaat? Wat als je al weken, maanden of jaren in een storm zit? De regen maar niet ophoudt en je je afvraagt of je ooit de zon weer zal zien. Wat doe jij in dat geval? Blijf je in je schulp gekropen, wensend dat de regen ophoudt? Raakt je hart verbitterd en verhard? Ben je boos op alles en iedereen? Of durf je de storm te trotseren, er zo snel mogelijk doorheen te razen in de hoop dat het snel stopt, om vervolgens verslagen van de koude kermis thuis te komen?
Perspectief
Wat als al die gevoelens er mogen zijn, het leven soms simpelweg ontzettend naar kan voelen. Maar wat als de regen ook groei brengt? Het lijden ons leert dat het leven niet maakbaar is. Wat als de pijn ons leert voelen, van dat wat we missen. De stormen in ons leven ons leren om ons vast te klampen aan onze rots, onze vader. Wat als de regen ons alles in perspectief laat plaatsen en ons dichterbij onszelf, elkaar en vooral onze Hemelse vader brengt? Is de regen niet juist dat wat nodig is om te groeien? Dat wat ons vormt?
Vertrouwen
Soms, of eigenlijk vrijwel altijd, begrijpen we het niet. Vragen we ons af: ‘Waarom ik?’. Maar wat als er in de donkere dagen en harde regen lessen verscholen zitten, die ons laten groeien? Dat is niet om alles wat gebeurt goed te praten, zeer zeker niet. Maar ik hoop dat ik je met deze woorden een ander perspectief kan bieden op de regen. Dat God altijd dichtbij is, zelfs als dat niet zo voelt. Dat het je echt ontzettend erg gaat laten groeien. Dat heb ik zelf ook zeker zo ervaren. Tijdens de meest stormachtige dagen wist ik dat God er was. Dat Hij me vasthield. Ik wist in alles dat ik mocht vertrouwen, dat dit ook weer voorbij gaat. Juist deze periode heeft me ontzettend veel geleerd, positiviteit gebracht en gevormd. Hoe wist ik toen nog niet, maar nu, met soms nog wat lichte lenteregen zie ik het wel. Zie ik steeds meer de vrouw die God wil dat ik ben. Word ik steeds meer mij. Dat gun ik jou ook. Dat je mag merken, weten en zien dat de regen altijd groei brengt. Het waarom zullen we misschien wel nooit te weten komen, maar wat een rust en vrede schuilt er in het vertrouwen in Hem. Dat we dankbaar mogen zijn voor de groei en regen. Ik bid je toe dat je mag ervaren dat Hij er is, dat de regen uiteindelijk weer zal stoppen, maar bovenal dat je mag groeien. Vandaar, een ode aan groei. Een ode aan de regen.
‘How’s a garden ever supposed to grow if there ain’t no rain? There ain’t no rain? How am I gonna ever learn how to feel if there ain’t no pain? There ain’t no pain? If I never fall. If I never break, how can my heart change? How’s a garden ever supposed to grow if there ain’t no rain?’
Jeremy Camp: ‘No rain’ https://www.youtube.com/watch?v=hsDSh7avTeA
Foto door Andrew Neel via Pexels
