Eline’s verslag van Colombia (2)

Deze week lees je het tweede verslag van mijn indrukwekkende reis naar Colombia. Vorige week schreef ik over de heenreis, de eerste emotionele dagen en onze intocht in Sincelejo die diepe indruk maakte. wat een leegte was er in deze stad te voelen. Gelukkig vonden we ons hotel, vrijwel direct nadat we er voor gebeden hadden. Nice!

Het is inmiddels avond geworden. Snel omkleden en eten. Na het eten doen we weer een devotional. Het gaat over Jakob bij de rivier de Jabbok en er wordt ons gevraagd: wat laat je achter als jij de rivier oversteekt? Oef. Er zijn wel wat dingen, maar ik kan ze nog niet helemaal onder woorden brengen en laat het erbij voor die avond, komt wel. Weer een toffe avond, waarin we elkaars harten nog meer zien. Tegelijkertijd zitten we een beetje vol van alles en zijn we moe. Ellen, Minella en ik besluiten dat we behoefte hebben aan even niets en kijken Boer zoekt vrouw terug van die avond. Jeej voor wifi! :D

Eindelijk naar de projecten!

De volgende dag is het maandag en bezoeken we eindelijk ons eerste project. Een moeder-kind project waar, zoals je kunt raden, moeders met hun kinderen komen. Het project staat middenin een sloppenwijk, met zanderige paadjes en hutjes. Kids rennen rond en jongens op brommers kijken ons aan. De bus stopt vlakbij het project. We realiseren het ons niet altijd als we daar zijn, maar erg veilig is het niet. Het project heeft een hoge muur en een klein deurtje waar je doorheen kunt. Een beetje gespannen lopen we erdoor en daar wacht ons een feestelijk onthaal. Alle vrouwen zitten al klaar, de boel is versierd en er staan een paar prachtige meiden met dikke buiken voor ons te zingen. Wow! We gaan een beetje overweldigd staan op de plekken die voor ons bedoeld zijn en klappen mee. Oh wat een stijve Hollanders zijn we als ik zo om me heen kijk. De vrouwen kijken ons nieuwsgierig aan en ik kijk ook nieuwsgierig om me heen. Heel veel zwangere meiden, niet oud, sommige zijn maar veertien en allemaal zijn ze of hoogzwanger of hebben een baby op de arm.

Natuurlijk kunnen we onszelf niet onbetuigd laten en mag ik meedoen aan een uiterst genant maar wel heel grappig spelletje waarbij ik zo snel mogelijk een babyfles moet leegdrinken, samen met Ellen en Alma. Supergrappig, de meiden juichen ons toe. Vervolgens brengen de vrouwen hun kids naar de opvang en gaan wij met ze knutselen. Er zijn voortdurend drie tolken bij ons, dus we kunnen goed met de vrouwen praten. En yes! Mijn vijf avonden Spaanse cursus waren ook best handig. Het is leuk om te kunnen vragen hoeveel broers en zussen ze hebben en wat hun favoriete kleur is, hoe simpel ook. De vrouwen zijn ook nieuwsgierig naar mij. Vooral of ik wel een man en kinderen heb. Eh, no, geen ninjos. Dat vinden ze héél gek.

Patroon

De vrouwen die in dit project worden opgevangen zijn heel arm, hebben soms wel een man en vaak ook niet. De mannen zijn werkloos of hebben een slecht betaalde baan. De vrouwen leren in dit project hoe ze voor hun kind kunnen zorgen. Je moet je voorstellen dat zij geen goede voorbeelden hebben, geen consultatiebureau waar geleerd wordt hoeveel eten je je kind moet geven, vaak zelf al jong op straat beland…Het nare is dat ze in hetzelfde patroon vallen als waar ze uitkomen. Op dit project mogen ze een paar dagen per week komen en krijgen ze dus les maar maken ze ook producten. Heel mooi om te zien is dat de werkers van het project echt een relatie met de vrouwen hebben. Het mooie is dat het project middenin de wijk staat en gerund wordt vanuit de kerk. Een belangrijk onderdeel van het werk hier is dan ook dat de vrouwen naar Jezus geleid worden. En dat is nodig. Met sommige vrouwen is heel tof te praten, maar aan andere meiden merk je ook dat ze een muur om zich heen hebben. Hard geworden door het leven. Door het overleven. Een van die meiden zit tegenover me en krijgt de dag erna haar keizersnede. Haar buik is enorm en ze is het zat. We bidden voor haar, zomaar, tijdens het knutselen. Ik ben zo benieuwd hoe het verder met haar is gegaan.

Homevisit

Na de lunch gaan we op homevisit, samen met twee van de vrouwen die mee zijn, een tolk en nog een heel plukje mensen die op  het project werken. We komen binnen in een huisje waar twee bedden staan en een grote tv. We mogen op het bed zitten. Je kunt zien dat er echt is geprobeerd het netjes te maken en daar geven we complimentjes voor. Maar ik voel de tranen opkomen als ik om me heen kijk. Het is de eerste keer dat ik dit zie. Armoede. Huilen wil ik niet, deze mensen zijn trots op wat ze hebben, dus ik slik ze weg. Er lopen een stuk of vijf kindjes rond, dat zijn ze waarschijnlijk nog niet allemaal. Hoe slapen die ‘s nachts in dat ene bed?! Er is een vader en hij vertelt dat hij hard werkt voor zijn gezin…Zijn ogen vertellen iets anders. Drugs. Moeder zit er stil bij. Vader krijgt veel complimenten van de projectdirecteur. Ik begrijp dat, omdat vaders die bij hun gezin zijn een zeldzaamheid zijn. Maar als we gaan bidden, voel ik dat ik voor moeder moet bidden. Deze vrouw heeft het zwaar. Als bedankje voor ons bezoek krijgen ze een pakket vol eten. Daar gaan ze vijftien dagen van doen. Oeink. Ik denk dat dit pakket bij mij in twee dagen op zou zijn…Het gezin geeft aan ontzettend dankbaar te zijn voor de hulp die ze vanuit het Compassionproject krijgen en ik ben blij dat moeder steun heeft van de vrouwen van het project.

We lopen terug en ik loop gearmd met Karen. Ze werkt op het project. Ik kan nauwelijks met haar praten maar elkaar vasthouden is heel normaal in Colombia. Door de intensiteit van de emoties die je zo de vrije loop kunt laten. We kijken elkaar aan en zien dat het ons allebei heeft aangegrepen. Uiteindelijk kom ik erachter dat ze geen man heeft. Een heel stoere toffe single vrouw! Ik vraag de tolk of hij wil zeggen dat ik hoop dat ze een heel goede man gaat vinden en haar collega’s blijken het met me eens te zijn :) Zo verlaten we toch lachend het project. Lachen en huilen gaat hier zo vaak samen op.

Dans, confetti en lach

De volgende dag gaan we naar ons allereerste kindproject en wow, wat worden we onthaald. Kindjes staan vol trots met bordjes met onze namen in hun handen. Ze hebben dansjes aangeleerd, hun haren prachtig gevlochten, heel veel knutselwerken gemaakt en speciale lessen voorbereid…Voor de kids en de mensen die in het project werken is het bijzonder dat we langskomen en zover hebben gereisd. Er zijn hier kids van wie de moeder is weggegaan toen ze drie jaar oud waren. Hoewel veel kinderen contact maken en naar je lachen, zit er naast me een jongetje dat voortdurend wegkijkt, en bozig wordt als ik plagerig tegen zijn ballon tik. In zijn ogen is leegte te zien.

Hoewel het een grote explosie van confetti, dans en lach is, zien we ook hoe moeilijk deze kinderen het hebben. We wonen lessen bij, de kinderen leren over Jezus, over geschiedenis, hoe ze hun handen moeten wassen en, heel belangrijk, ze krijgen een lekkere maaltijd. We helpen deze opscheppen voor hen. Als we zelf gaan eten, komt een meisje tegen me aan hangen, het kind laat me niet meer los. Ik maak selfies met haar en lak haar nagels. Maar ik knuffel haar vooral. Wat kan ik meer geven op dit moment? Als ze opgehaald wordt later en achterop de scooter van haar vader wegrijdt, kijkt ze net zolang tot ze me niet meer ziet.

Sponsorkinderen

Op dit project ontmoeten drie van de vrouwen hun sponsorkinderen. Wat een feest wordt daarvan gemaakt! Het is ook niet niets. We horen hier hoe belangrijk de sponsoren zijn. Ik zag er een mooi filmpje over op de internationale site van Compassion. Je ziet het meteen op de homepage. Kijk dat even, dan snap je het misschien. Het mooist illustreert het verhaal van Luha het, onze gids. Ze werkt nu voor Compassion Colombia en was ooit zelf een sponsorkind. Haar man ook, trouwens! Ze groeide op in grote armoede. Zo hadden ze bijvoorbeeld maar één paar schoenen. Zij ging daarop eerst naar school en rende vervolgens naar huis om de schoenen aan haar broertje door te geven zodat hij erop naar school kon. Toen ze eenmaal toegelaten werd voor het project, had ze nog geen sponsor. Dat kan: de werkers en de pastor van de projecten selecteren de kinderen die toegelaten worden tot het project. Ze mogen dan gewoon al meedraaien maar hebben dan nog geen persoonlijke sponsor. En juist die sponsor, die brieven schrijft en het kind laat weten dat er om hem of haar gegeven wordt, is ultiem belangrijk. Deze kinderen horen niet vaak ‘ik ben blij dat je er bent’, ‘je bent waardevol’. Dat lees je ook in het verhaal van Sudeshna. Ze waren ook allemaal zo jaloers op Belle als ik erover vertelde :) De ontmoeting van de vrouwen en de sponsors is dan ook een enorm emotionele bedoening, de hele groep is in tranen. ‘s Middags ga ik mee met Inge, die het gezin van haar sponsorkindje bezoekt. Trots showen ze ons hun huis, ze hebben zelfs een wc! Ik vind het wel pijnlijk om te zien dat het oudere broertje van het meisje dat Inge sponsort niet in het project zit. Wel zijn zijn ouders op hem ook enorm trots, hij wil dominee worden. We praten, bidden, bewonderen en zegenen. Wat tof om dit samen mee te maken.

Confronterend

Na al deze ontmoetingen, indrukken en emoties begint mijn eigen proces ook wat duidelijker te worden. Voordat ik wegging zeiden veel mensen: dit gaat je veranderen. Ik vermoedde ook wel dat het iets ging doen, maar wat? Ik merk in dit land dat ik me thuisvoel bij de manier waarop mensen contact maken. Dit is wat ik ook het liefste doe: connecten. Elkaar zien. Niet eerst door die muurtjes heen maar meteen kwetsbaar. In Nederland voel ik me vaak nog geremd, ben ik soms bang wat mensen van me vinden, kan ik buikpijn krijgen van een mail waarin me iets verweten wordt. Maar hier, hier voel ik me vrij. En gezien. Ik zie ook mezelf en zie meer wat mijn kracht is. Ik voel me geliefd om wie ik ben. Ik voel en ervaar veel van God. Door de lessen die Hij me leert. Het is heel bijzonder. Maar elke keer als ik iets uitspreek wat ik moeilijk vind, gebeurt er iets op de projecten waardoor ik me genezen voel. Ik voel me niet goed over mijn lijf en wordt voor een volle zaal door een jongetje beetgepakt. ‘Hup dansen jij’. Oke Heer, there we go. En ik geniet ervan. Ik vind het moeilijk om voortdurend te moeten zeggen dat ik geen man en kinderen heb. Maar op elk project ontmoet ik een toffe single vrouw met een leidinggevende functie en kan ik haar bemoedigen en zij mij. Niets gebeurt voor niets. Mijn ogen en hart staan open voor de lessen die God me leert.

Maar ook de manier waarop mensen hier een waanzinnig groot vertrouwen hebben, confronteert me. Het verschil met Nederland is zo groot. Als wij het moeilijk krijgen, zeggen we vaak: Waar is God?! Waarom laat Hij dit gebeuren? De mensen hier, die het sowieso moeilijk hebben, zeggen: “Maar ik heb God!” Wat een verschil is dat. Wát een krachtige, mooie mensen ontmoet ik in dit land.

Volgende week lees je het laatste verslag en vertel ik je over de emotionele ontmoeting met Maria, mijn sponsorkind. Hier lees je het vorige verslag nogmaals!