Annets getuigenis

Ik ben Annet en ben 20 jaar. Ik heb een groot hart voor muziek en kinderen. Ik werk nu als gastouder bij ouders thuis. Hoe mijn leven er nu uit ziet had ik me 3 jaar geleden niet kunnen voorstellen . In de afgelopen 3 jaar is mijn leven namelijk enorm veranderd. Lees maar mee.

Hoe het allemaal begon

Al vanaf jonge leeftijd vroeg ik altijd heel veel van mijzelf. Ik vond dat ik overal goed in moest zijn. Ook ben ik perfectionistisch. Als iets niet lukte was dit een ramp voor mij. Op de middelbare school legde ik zoveel druk op mijzelf dat ik uiteindelijk door de stress een niveau lager moest gaan doen. De druk van buitenaf werd hierdoor wat lager, maar de druk die ik mezelf oplegde niet.

Nadat ik met een mooi diploma was geslaagd wilde ik naar Zwolle. Ik ging op kamers. Ik koos voor de opleiding persoonlijke begeleider gehandicapten zorg op het Menso Alting. Ik genoot volop van het op kamers wonen. Maar de opleiding was niet wat ik had gehoopt. Ik vond het een hele leuke opleiding, maar ik merkte heel sterk dat het onder mijn niveau was. Ik wilde meer. Sterker nog het voelde echt alsof ik meer moest, maar die mogelijkheid had ik niet.

Hierdoor werd ik erg depressief. Ik vond dat ik mijzelf moest straffen. Dit zorgde ervoor dat ik neiging kreeg mijzelf te gaan beschadigen. Ik ben toen hulp gaan zoeken. Ik voelde mij daar alleen en niet begrepen. En zo ging ik langzaam van het ene probleem over in het andere. Ik was nergens tevreden over. Ik was toen bezig met zoeken naar een stageplek voor het volgende jaar en dat was erg moeilijk. Ik was verdrietig en boos op mijzelf. Ik wilde controle hebben in alle onzekerheid. Ik zocht die controle toen in mijn eten en dan voornamelijk in het niet-eten.

Na een week weinig eten merkte ik dat ik slecht bezig was. Ik vertelde mijn moeder dat het niet goed met mij ging. Doordat ik het zo snel heb gezegd, heb ik er maar heel kort echt alleen voor gestaan. Zo hebben mijn ouders en ik ook definitief besloten dat ik weer naar huis zou komen, want alleen wonen ging gewoon niet meer.

Weer terug thuis… en dan?!

Ik begon mijn stage op het speciaal onderwijs. Ik heb hier gigantisch van genoten, maar was duidelijk niet op mijn best op dat moment. De hele dag waren mijn gedachten bij eten. “Wat kan ik allemaal nog eten?” of “Hoeveel calorieën zitten daarin?” Ook deed ik mijn best om niemand te laten merken dat ik niet wilde eten. Ik mocht niet opvallen. Ik maakte me onzichtbaar. Daar was ik dagelijks mee bezig en die gedachtestroom stopte nooit.

Ik dacht dat ik het alsnog wel in de hand had. Ik vertelde mijn moeder dat ik nooit te ver zou gaan. Ik had het wel onder controle. Het leek de enige manier om door te gaan. Doordat ik mijn hoofd zo vulde met allemaal gedachtes rond het eten en zo de controle dacht te hebben, had ik geen ruimte meer om stil te staan bij alle niet leuke dingen. Ik voelde me beter, want van mijn depressie had ik zo weinig last. Maar die controle was alleen maar voor een tijdelijke oplossing.

De controle houden

Die controle was uiteindelijk ook maar schijn, die had ik eigenlijk helemaal niet! Ik viel steeds meer af. Ik raakte verslaafd aan lijnen en wegen. Ik stond soms wel 8 keer op een dag op de weegschaal. Op een gegeven moment stuurde mijn moeder naar de huisarts. Onze huisarts wilde dat ik contact opnam met een eetstoorniscentrum. Tijdens de kerstvakantie ging het met een dalende lijn naar beneden. Ik bereikte een te gevaarlijk gewicht. Ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Dit was op 28 december 2015, die datum zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten.

In het ziekenhuis was het verschrikkelijk, maar die tijd daar was noodzakelijk. Ik werd verplicht om te eten. Als ik niet de afgesproken hoeveelheid at, zou dat betekenen dat ik aan de sondevoeding zou moeten. De overgang van 2015 op 2016 zou ik nooit vergeten. Want die heb ik in het ziekenhuis moeten doorbrengen, daar voelde ik me zo eenzaam en ik wilde zo snel mogelijk weer naar huis. Dus zette ik alles op alles om naar huis te kunnen. Het kostte veel tranen en moeite, maar 1,5 week later mocht ik weer naar huis. Thuis was het alleen niet makkelijker.

Niets meer mogen

Thuis mocht ik niks. Ik mocht niet naar buiten, ik mocht niet te vaak de trap op lopen. Ik mocht van de bank naar de eettafel en terug. Dat was het. Vanuit het ziekenhuis had ik een eetlijst meegekregen met daarop alles wat ik op een dag minstens moest eten. Dit vond ik erg lastig. Mijn ouders waren radeloos.

Uiteindelijk ben ik naar een psychiater geweest om te kijken of misschien aan de antidepressiva moest. Ik vond het lastig om deze beslissing te maken, maar heb het toch maar gedaan. Hierdoor kon ik mij meer focussen op het proces en niet alleen op de donkere gedachten. Met kleine stapjes ging het beter. Als beloning dat ik alles had gegeten, mocht ik een klein rondje lopen. Mijn doel was om stabiel te blijven. Pas na heel veel gesprekken zag ik in dat als ik meer zou aankomen, ik ook weer meer zou mogen.

Opnieuw leren eten

Langzaamaan moest ik niet alleen meer gaan eten, ik moest ook aan de slag met het eten dat ik niet meer durfde te eten. Zo was ik bang dat als ik bepaald voedsel zou eten ik direct heel veel zou aankomen of ik mocht van mijzelf bepaald voedsel niet eten omdat ik vond dat ik het niet verdiende, zoals mijn lievelingseten. Zo’n uitdaging aangaan was enorm pittig. Ik had een angst gecreëerd voor bepaalde voedsel. Ik leerde, door het steeds vaker te eten, dat er helemaal niks ergs gebeurde als ik dat eten at.

Het begon weer wat beter te gaan en ik zat weer een op een gezond gewicht, maar in november 2016 ging het helemaal niet goed. Veel mensen dachten dat het goed ging, omdat ik weer een gezond gewicht had, maar ik was er misschien wel slechter aan toe dan dat jaar ervoor. Ik had geen behoefte meer aan leven. Ik was ernstig depressief. Ik had continu gedachten in mijn hoofd om mijzelf van het leven te beroven. Ik kon niet meer alleen thuis zijn. Ik kon nergens alleen zijn. Ik durfde zelfs mijn verhaal niet meer kwijt bij God. Ik schaamde me voor Hem. Toen alle feestdagen geweest waren krabbelde ik weer langzaam op.

Ik ben nooit echt een prater over mijn gevoelens geweest. Ik vond het ook erg lastig om elke week met mijn psycholoog te praten. Daarom kwam zij op het idee dat ik mijn gevoelens zou kunnen gaan schilderen. Hierdoor werd het mij meer duidelijk dat de last die ik mijzelf oplegde totaal niet nodig was en dat ik onmogelijke eisen aan mezelf stelde. Alles wilde ik doen. Pianolessen volgen, naar Bijbelstudies, een opleiding, vrijwilligerswerk,2 uur per dag haken, naaien, jeugdavonden bijwonen… En dan niet los van elkaar. Alles moest ik in een week kunnen proppen. Ik leerde om mijn focus op een paar dingen te leggen en de rest voor later te bewaren.

Het einde is in zicht

Ik had rust in mijn hoofd gevonden door de tijd te nemen die ik nodig heb. Er kwam weer plaats voor leuke dingen. Mijn contact met God begon weer op gang te komen. Wel voelde ik mij nog vaak schuldig. Ik begon weer met een opleiding, wat ik heel spannend vond. Ik werd gastouder.

In de zomer van 2017 ging ik naar het jeugdkamp Teenstreet. Hier ervoer ik Gods liefde tijdens een worship. Daar heb ik mijn schuld mogen belijden en weer bij God terug mogen komen. Ik had mijn lichaam uitgeput, ik had negatief gekeken naar de wereld die God had gemaakt en ik had Hem zoveel verdriet gedaan. Toch wil Hij mij vergeven. “Ik hou van jou en Ik zal altijd bij je zijn. Ook als jij het niet voelt.”

Sindsdien is mijn contact met God weer volledig hersteld, ik mag nu leven in Zijn liefde. Ik kan weer genieten van het leven en voel mij niet meer verplicht om van alles te doen. Soms heb ik nog momenten dat de eetstoornis en depressieve gedachten omhoogkomen. Maar ook op die momenten mag ik bij God komen en daar vind ik dan weer mijn rust.

Ben jij al lid van onze club? Als clublid krijg je 6 keer per jaar de Belle op de mat, dit mooie welkomstpakket, toegang tot het forum en exclusieve korting op onze evenementen. Dat wil jij toch ook?

Als lid van onze club heb je deze 4 voordeeltjes zo maar te pakken:

♥ Je krijgt 6 keer per jaar ons tijdschrift Belle op de mat vol artikelen over geloof, zelfbeeld, school, vriendschap en nog veel meer.
♥ Je krijgt toegang tot ons online forum waar je met andere Bellemeiden kunt kletsen
♥ Je krijgt korting op onze evenementen zoals de Belledag
♥ Het belangrijkste: je hoort bij een supergezellige club meiden die net als jij geloven en Belle zijn!