Confession of the week: boybands
Ik heb iets waar ik stiekem altijd heel blij van word. Dan maakt mijn hart een sprongetje, en laat ik me ongeneerd gaan. Meestal is dat voor anderen heel erg grappig en ook een beetje schattig. Want zeg nou zelf: toegeven dat je een zwak hebt voor boybands…
Ooit hoorde ik voor het eerst een liedje van de Backstreet Boys, en ik was zo ongeveer verkocht. Er was toen nog geen internet, en ik moest alles over ze uitzoeken via vriendinnetjes en TMF. En voor twee gulden en vijftig cent kon ik een pakje kaarten kopen met daarin zes plaatjes van de knapste jongens van de hele wereld.
Gevoelig voor gezwijmel?
Maar goed. Waarom zijn wij meiden toch zo gevoelig voor dat gezwijmel in die liedjes? Als mijn moeder zegt dat ik niet te veel make-up moet dragen omdat ik prachtig genoeg ben van mezelf, dan denk ik dat ze uit haar nek kletst en dat ze niks van de wereld begrijpt. Maar als een krullebol met lichte ogen het naar me zingt dan zak ik haast door de grond van verlegenheid (niet echt natuurlijk, hoewel, als hij voor me neus zou staan…).
Begrijp je wat ik bedoel? Wat is nou het verschil? Natuurlijk, hij is mijn moeder niet. Maar de boodschap is toch hetzelfde? Waarom laat ik me toch zo mee voeren?
Ik voel me speciaal
Als ik zo’n liedje hoor, dan zwijmel ik altijd helemaal mee. Dan ben ik dat meisje in de videoclip, en dan zingt hij al die mooie woorden speciaal voor mij. Of ik droom stiekem dat ik dat ene speciale meisje ben waar hij verliefd op wordt. En dat is natuurlijk wat hij zingt: ‘ik vind je mooi’, ‘jij bent speciaal voor mij’, ‘je bent wel verlegen, maar je hebt geen idee hoe bijzonder je bent’. Dat vind ik wel leuk om te horen. En om te geloven. En tja, wie wordt daar nou niet blij van?
Praatjes zonder inhoud
Punt is alleen: het is te mooi om waar te zijn. Het zijn mooie woordjes, maar nogal inhoudsloos. Hij zingt dit niet alleen voor mij, maar ook voor jou. Dat maakt het alweer een stuk minder speciaal. Ik wil niet een jongen die iets liefs zegt tegen duizenden meiden, ik wil dat alleen voor mezelf. Ik laat me leiden door mooie plaatjes en praatjes, die me een perfect leven met de perfecte jongen beloven. Bummer, want zo zit het dus niet in elkaar…
Trouwens, heb ik echt een jongen nodig om me te vertellen dat ik er leuk en mooi uit zie? Wat denk jij? Laat jij je betoveren door de eerste de beste jongen die je vertelt dat je een plaatje bent, of denk je daar zelf ook over na? En waar word jij stiekem heel blij van?
Lfs, Martan
