Soms is luisteren de beste peptalk
Ik ben nogal een piekerkont, en ik ben vast en zeker niet de enige. Als het even tegenzit, kan ik al snel piekeren. En zelfs over mijn eigen gepieker kan ik dan piekeren. En terwijl ik dat doe, pieker ik over het feit dat wij vrouwen zo piekerig zijn. Zucht. Dit kan ik gelukkig altijd kwijt in gebed, en dat lucht enorm op. Maar soms is het ook fijn om er met een vriendin over te praten. Koffie erbij, bonding time, etc. Klinkt gezellig, maar er zijn altijd twee dingen waar ik dan tegenaanloop – wat dan weer een hoop gepieker oplevert.
‘Sorry voor mijn drama hoor, lekker ongezellig, maar….’
1) Als een vriendin even een moeilijke periode doorgaat en bij mij haar verhaal doet, weet ik vaak niet wat ik moet zeggen. Ik gooi clichés haar kant op. ‘Het wordt beter, écht’. Of ik focus het verhaal op mezelf om het voor mezelf beter te begrijpen. ‘O ja, dat had ik ook een keertje…’. Van een voorbeeld inclusief happy end wordt ze vast hoopvoller, toch? Nou, in de praktijk voel ik me na beide opties altijd vrij nutteloos. Ik heb niet echt het gevoel dat ik mijn vriendin nou écht heb geholpen. En dan denkt zij dat de sfeer verpest is. ‘Sorry voor mijn gedoe hoor, maar moest het even kwijt’.
2) Als ik zelf even een rottijd heb en mijn verhaal bij een vriendin doe, zeg ik ook al-tijd sorry. Soms zeg ik het zelfs al voor ik mijn verhaal überhaupt begin. ‘Sorry voor mijn drama hoor, lekker ongezellig, maar….’. Waarop die vriendin na mijn verhaal dan weer zegt: ‘O joh ben je mal, geeft toch niks! Het wordt beter, écht! Had dit trouwens zelf laatst ook toen ik…’. En daar gaan we weer.
Zie je wat ik bedoel? Ten eerste is het onzin om sorry te zeggen voor het feit dat je je gevoelens met een vriendin deelt. Dat is soort van part of the deal: vriendinnen praten, vriendinnen delen, vriendinnen zwijmelen samen weg bij Ryan Gosling in The Notebook. Je weet wel, dat soort dingen. Dus waarom doen we dan zo? Als we bidden en ons verhaal doen, zeggen we toch ook geen ‘Sorry hier ben ik weer, maar…’? Dus waarom bij een goede vriendin dan wel?
Daarna slaakte ik een dramatische kreet en liet ik mijn hoofd op tafel liggen als een dramatische actrice
Hier dacht ik laatst na een dikke baalperiode over na, vlak voor ik met een vriendin had afgesproken. Ik besloot een keertje niet te piekeren en gewoon mijn hele lijst aan baaldingen van die week op haar uit te storten, ter opluchting. Zónder sorry te zeggen. Nou, daar ging-ie. Ze zat tegenover me, we hadden net onze koffies gekregen. En BAM, ik ging los. Een gestolen fiets, nóg een gestolen fiets, een superhoge rekening, een mislukte date: ik somde al mijn baalmomentjes op. Daarna slaakte ik een dramatische kreet en liet ik mijn hoofd op tafel liggen als een dramatische actrice (erg overdreven, I know). En mijn vriendin? Die zei niets, want ze wist eigenlijk niet echt wat ze moest zeggen. Ze knikte begripvol, liet me even zwelgen en begon daarna over iets anders.
Later die avond zat ik weer blij als een ei in de trein op weg naar huis en kreeg ik een appje van haar: ‘Bedankt voor de gezellige avond <3’. Ik stuurde terug: ‘Jij ook, plus bedankt voor de peptalk! <3’ Zij: ‘Peptalk? Volgens mij heb ik vooral geluisterd, maar ben blij dat het wel zo voelt’. En toen wist ik ineens het antwoord op al mijn gepieker over drama en mijn drama over gepieker. Ik wilde geen oplossing horen, ik wilde alleen even gehoord worden, even zwelgen en alles daarna vergeten en weer doorgaan. Of zoals mijn pake altijd zei: moedig voorwaarts! Zo gaat dat bij gebed ook: het lucht op, je voelt je gehoord en geliefd, je laat het los en je gaat weer hoopvol door. De volgende keer als een vriendin bij mij komt met haar verhaal, laat ik dus de lege clichés achterwege en houd ik me wijselijk stil. Want soms is alleen eventjes luisteren de allerbeste peptalk.
Ben jij al lid van onze club? Als clublid krijg je 6 keer per jaar de Belle op de mat, dit mooie welkomstpakket, toegang tot het forum en exclusieve korting op onze evenementen. Dat wil jij toch ook?
Foto door Rianne Fotografie voor Belle
