Waarom ik spijt heb van mijn Taylor Swift blog

Misschien weet je het nog wel; ineens stond er een kritische blog over Taylor Swift op Huis van Belle. Ineens dachten meiden (en moeders): ‘Wat gebeurt er? Hoezo is iemand zo freaking onaardig op Huis van Belle?’ En ineens dacht ik: ‘Wat gebeurt er? Hoezo sturen mensen (Swifties én hun moeders) me gemene berichtjes? Ik geef toch gewoon mijn mening?’ Ik denk er nog vaak aan. En daarom wil ik met deze blog mijn excuses aanbieden aan meiden die ik heb teleurgesteld of laten schrikken – én aan Taylor. Niet dat ze dit ooit leest want ze kan geen Nederlands. Maar serieus, meiden: sorry.

**Maak je borst maar nat want dit is een lange blog. Ik wil het echt goed uitleggen.**

Beruchte blog

Voor wie de blog nog niet heeft gelezen, hij staat nog steeds op HvB. Maar bij deze de samenvatting: ik was een Swiftie vanaf het eerste uur. Ik stond als eerste op de dansvloer wanneer Shake It Off werd gedraaid (en had ‘m vaak ook zelf aangevraagd. Serieus, dj’s werden gek van me). Als mensen kritiek op Taylors liefdesleven hadden riep ik altijd ‘Laat die meid lekker, vet irritant dat iedereen zich ermee bemoeit’. Want stel je voor dat je een awkward eerste date hebt en ineens allemaal kerels met camera’s je beginnen te volgen en ineens alles online staat met vet overdreven titels erboven en je moeder je opbelt en schreeuwt ‘WAT?! GA JE TROUWEN? WAAROM WIST IK NIKS?’ en je alles moet uitleggen terwijl je telefoon explodeert met appjes van vrienden, etc. ANYWAY. Toen Taylors nieuwe cd Reputation uitkwam was ik teleurgesteld. Niet vanwege de muziek, maar vanwege de boodschap van het album, de mediagekte eromheen. Ik ga niet alles herhalen hier, maar man o man, wat ben ik toen geschrokken van de reacties op mijn blog.

Negatieve reacties

Facebook, Insta, mail, comments op HvB – overal kreeg ik de wind van voren. En dat was echt niet leuk. Sommige mensen stuurden me persoonlijke berichtjes om me uit te schelden. Vroegen me of ik wel écht christelijk was. Eerst was ik er boos over, maar toen bedacht ik: wauw, zo voelt Taylor zich misschien wel. Niet dat ik mezelf met haar wil vergelijken want ik ben absoluut geen superster, maar een tsunami aan negativiteit over je heen krijgen is niet leuk. En dat had ik een week of twee, maar dat heeft zij non-stop elke dag. En daar deed ik eigenlijk aan mee met mijn blog. Achteraf zie ik in dat ik iets te fel was in mijn woordkeuze, me juist zelf mee liet slepen door de hele hype door zo kritisch op Taylor te zijn. In my defense: ik was ongesteld toen ik het schreef. No shame, maar dan ben ik wat sneller geïrriteerd. Ik heb serieus een poosje mijn mail niet meer bekeken omdat ik bang was voor wéér een gemeen berichtje. En hiermee wil ik niemand beschuldigen van wat dan ook, want de schuld lag 100% bij mezelf. Door zo’n blog te schrijven had ik zelf allerlei mensen boos gemaakt, ze teleurgesteld. En waarvoor? Was mijn mening over Taylor Swift echt zó belangrijk? Nee, niet echt.

Kritisch zijn is oké

Begrijp me niet verkeerd: kritisch zijn is oké. Dat was Jezus immers ook. Je hoeft niet altijd alles geweldig te vinden en happyclappy te zijn. Maar mijn blog ging wat te ver. En na alle negatieve reacties had ik er een dubbel gevoel over. Het was een eyeopener. Ik had mezelf teleurgesteld. Want welke boodschap bracht ik nou eigenlijk over met die blog? Eigenlijk niks positiefs en dat vond ik zo, zo jammer. Het voelde als een stapje te ver – een stap die ik niet terug kon nemen. Net als wanneer je met vriendinnen aan het lachen bent om iets en iedereen steeds nieuwe grapjes maakt waardoor iedereen harder lacht totdat jij óók nog een grapje maakt maar het een beetje too much wordt en iedereen plots stopt met lachen omdat je te ver doorging. Snap je wat ik bedoel? Dat. Maar dan keer tien.

Tactloos zijn maakt je sterk

Het stomste van dit alles is nog dat ik een lange tijd geen Taylor Swift meer kon luisteren omdat ik me dan schuldig voelde (wat ik nu achteraf heel grappig vind). Daar heb ik me inmiddels allang overheen gezet. Ik heb gewoon weer TayTay op repeat staan. Ben ik überfan? Nee. Neem ik alles terug wat ik in mijn blog schreef? Nee. Maar je kunt ook kritisch zijn zonder gemeen te zijn. Of kritisch zijn met een boodschap, zodat je uiteindelijk alsnog iets positiefs overbrengt. Hoe dan ook: ik ben ook maar een Fries meisje uit Groningen (sowieso al ingewikkeld, poeh). Ik ben een mens en mensen maken fouten, flappen er dingen uit, zijn niet perfect. Ik had er ook gewoon nooit meer over kunnen beginnen en dan hopen dat iedereen het zou vergeten. Maar het knaagde aan me en ik merkte dat God wilde dat ik met dat gevoel iets moest doen, het omzetten in iets positiefs. Dus bij deze. Sorry meiden. Hopelijk leren jullie iets van mijn fout. Dat het oké is om fouten te maken, dat je jezelf er beter van leert kennen, dat je je koppigheid opzij leert zetten om sorry te zeggen en dat je mild bent voor andere mensen die soms een beetje tactloos zijn. Het is oké. Het maakt jou en hen niet minder Belle.

Photo by Lina Trochez on Unsplash