Brok in je keel bij worship: hoe kan dat?
Heb jij dat ook, dat je sommige liedjes wel mee wilt zingen maar dat het oprecht gewoon niet lukt? Ik wel. En gek genoeg al-tijd bij dezelfde nummers. Elke keer denk ik ‘ah, gaat prima, gaat lukken’. En dan ineens, altijd op hetzelfde moment, BAM. Tranen. Hoe kan dat?
Mijn tranentrekkers
Opwekking 730: Ik herleef. Opwekking 585: Er is een dag. Opwekking 720: God maakt vrij. Opwekking 774: Ik verlang naar Jezus. In U weet ik wie ik ben, de Nederlandse versie van Who You Say I Am van Hillsong. Het zijn altijd dezelfde liedjes. En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. Serieus, zelfs nu ik dit schrijf krijg ik al bij het denken aan die nummers tranen in mijn ogen. En eigenlijk weet ik niet goed waarom. Ik kan het niet uitleggen. Ik voel iets. Maar wat? Ook dat kan ik niet uitleggen. Het is niet zo dat ik bepaalde herinneringen bij deze nummers heb, zoals je soms bij begrafenisnummers hebt. Toch is het zo; bij bepaalde momenten in deze nummers kan ik geen geluid uit m’n keel krijgen, schiet ik vol, kan ik even niks meer.
God, bent U dat?
Op zo’n moment laat ik het tegenwoordig maar gewoon gebeuren. Soms is dat thuis als ik muziek luister, maar soms ook in een stampvolle kerk wanneer iedereen lekker staat te praisen. Dat duurde even, voor ik daar durfde te huilen. Gelukkig wordt over huilen in de kerk waar ik naartoe ga niet moeilijk gedaan. Mensen laten je gewoon eventjes, vragen later of alles oké is, maar besteden er ook niet overdreven veel aandacht aan als je zelf aangeeft dat je oké bent. Ze snappen het, terwijl ze zelf ook niet helemaal uit kunnen leggen waar het nou door komt. Is het de Heilige Geest? Hoor ik Gods woorden in de songtekst? En hoe kan het dan dat ik dat wel heb maar de vrouw die naast me zit bijvoorbeeld niet?
Heb jij dit ook wel eens? Wat zijn jouw tranentrekkers en wat is de reden, denk je?
