Janieks Art Journal: het studentenleven
Ik mag mezelf officieel student noemen! Al een tijdje, eigenlijk. Maar ik vind het leuk! Hierbij een kijkje in mijn studentenleven – door middel van mijn art journal (what else?).
De Grote Dag
Op 5 september ging ik voor het eerst op mijn krakkemikkige (maar supercoole gepimpte) zebrafiets op weg naar de universiteit. Maar ik voelde me niet zo heldhaftig, want ik was te laat. Op mijn eerste dag als student. Ja. En uitgerekend op die dag ging om kwart voor negen ‘s ochtends de brug open, die normaal nooit opengaat. MAAR ik fietste zó hard dat ik nog op tijd voor het gebouw kwam! Yes, dacht ik. Maar dat euforische gevoel was snel verdwenen toen ik de universiteit instapte. Een enorme hal met trappen en deuren overal lag voor me. En nergens stond een bordje met ‘Geertsemazaal’.
10 minuten later – na twee rondjes door het gebouw gerend te hebben – stormde ik de collegezaal binnen. En ging opgelucht zitten… in de rij met alle professoren! Die allemaal aanwezig waren voor de voorstelronde. Ik moet een goede eerste indruk hebben gemaakt.
Vriendin komt langs
Na de tentamens kon ik eindelijk weer investeren in mijn sociale leven. Dus kwam mijn vriendin langs in Groningen! Zoals je ziet houden we beide van chocolade. Vooral Tony’s, wat mij betreft! Vandaar de ietwat dominante wikkel. Wat is jullie favoriete smaak?
Ups & downs
Op de linkerpagina zie je mij in topconditie. Zonder dat ik het zelf helemaal door had, dat wel. Het was de eerste keer dat ik ging poolen en ik was zéér verrast dat ik er talent voor bleek te hebben! Ik heb alle potjes gewonnen. Ja, de onhandige Janiek die paniekerig rondjes door de universiteit rent. Voordat ik teveel ga opscheppen – op de rechterpagina zie je alweer een typisch voorbeeld van clumsy me. Ik moest één avond bedienden als vrijwilliger voor een goed doel, en het ging zo goed! Echt. Iemand zei zelfs: ‘Wauw, Janiek, je hebt nog niets laten vallen vanavond!’ En toen gebeurde het. RINKELDEKINKEL. Over de tafel heen. Glasstukjes overal. Het werd doodstil in het restaurant, en ik keek langzaam om mee heen, met een nogal schuldbewuste glimlach. En toen klonk het in koor: ‘Ohhhhhh.’ Manmanman, wat een moment of shame! Maar goed, ik heb in ieder geval een verhaal te vertellen. Lach er maar hartelijk o
(Zucht.)
Maar we zitten 2017, een frisse start! Op naar meer verhalen :)
Liefs, Janiek
