Over ‘houden van’

Valentijnsdag! Roze en rood, hartjes, ballonnen met confetti, taart, chocola, post met lipstick-postzegels (helaas, dit jaar niet meer). Ik zie het allemaal voorbij komen, maar ik doe er zelf niet aan mee. Niet bewust ofzo, ik realiseerde het me gewoon opeens. Ik ben single, heb geen vriend om Valentijn mee te vieren, en op een of andere manier ben ik ook niet iemand die dan vriendinnen eens flink gaat vertellen hoe waardevol ze zijn. Waar ik dan wel weer over nadenk, is of ik van mijn vriendinnen houd, van mijzelf, en van God. De volgorde is niet specifiek. 😉 Houd ik van…

… mijn vriendinnen?

Houd ik van ze? Gewoon zoals ze zijn? Accepteer ik ze, onvoorwaardelijk, ook als ze me misschien eens kwetsen of even geen ruimte hebben om naar mijn verhaal te luisteren? Ik ben geneigd om te zeggen: ja, ik houd van mijn vriendinnen! Maar ik wil er voorzichtig in zijn. Ik vind liefde zo’n groot en kwetsbaar begrip. Al te snel roepen we naar elkaar dat we van de ander houden, maar denk je er wel eens over na of je ook nog van de ander houdt als ze je vriendje of bestie inpikt? Houd je nog van de ander als ze je in de kou laat staan als je het moeilijk hebt? Natuurlijk, als het een echte vriendin is, zal ze dat niet doen. Maar stel je eens voor. Houd je van de ander los van wat zij voor je doet of juist laat? Ik vind dit wel ingewikkeld hoor! Maar ik geloof dat echte liefde zo diep gaat, dat het onvoorwaardelijk is. En onvoorwaardelijk betekent: het kan niet veranderen op basis van wat de ander doet. Het staat gewoon als een huis.

… mezelf?

Kijk, nu moet mijn antwoord natuurlijk positief zijn! Maar eerlijk, ik ben vaak helemaal niet zo dol op mijzelf. Ik word lang niet altijd blij ik als in de spiegel kijk, en ik vind mezelf best wel dom als ik een niet zo handige opmerking maak of iets laat vallen in de winkel. Dezelfde vragen die ik stel als ik nadenk over houden van mijn vriendinnen, stel ik nu over mijzelf. Ben ik mild naar mijzelf als ik iets doms doe of misschien zelfs een ander per ongeluk kwets? Houd ik dan nog steeds van mijzelf? Blijf ik mijzelf onvoorwaardelijk steunen?

… God?

Als het over liefde en houden van gaat, gaat het natuurlijk ook over God. Houd ik van Hem? Houd ik van God als Hij dingen toelaat die ik niet begrijp? Houd ik van God als ik niet krijg waar ik al zo lang om bid? Houd ik van God gewoon omdat Hij God is, los van wat ik eraan heb als ik Hem dien? Dan moet ik bekennen: mijn liefde richting God schiet tekort hoor, het is verre van genoeg. Ik houd van God omdat ik vastklamp aan Zijn liefde, omdat ik Hem nodig heb. Ik denk eigenlijk dat dat menselijke liefde is – en dat God daar ook Zijn genade over geeft. En dat brengt me bij mijn laatste punt!

Vanuit Gods liefde ‘houden van’

Want wanneer is mijn menselijke liefde nou genoeg? Straks word ik nog boos op mijzelf omdat ik niet genoeg van mezelf houd… Ik bedoel maar. Ik denk dat je ervan uit moet gaan dat onze liefde altijd menselijk blijft, dat we soms gewoon van een ander houden omdat we die ander nodig hebben of gewoon veel lol met haar hebben. Maar richt je op Gods liefde en leer ervan! Ga er eens voor zitten om te luisteren naar Hem, nodig Hem uit en vraag Hem je te vertellen hoe Zijn liefde eruit ziet. Luister naar God als Hij je vertelt dat Hij zóveel van de mensen hield dat Hij voor ze stierf. Voor mensen die Hem in het gezicht spuwden en Hem de rug toekeren. Dát is pas onvoorwaardelijk! Geloof me, God had alle reden om te zeggen: pff, met deze mensen wil ik niet meer omgaan hoor! Maar Zijn reactie op ons handelen is zo compleet anders! Hij geeft zichzelf aan mij, aan jou. Ontvang Zijn liefde voor jou. Het is de bron waaruit je put als je van jezelf wilt houden, en van de ander. Vraag of Hij het in je legt, of je iets mag hebben van Zijn liefde. Ik geloof dat Hij het je wil geven. We blijven mensen, maar als je van jezelf houd en van je vriendinnen, dan zien we daar een sparkle in van Gods liefde. En dat is geweldig!

Fijne Valentijnsdag! ♥