De laatste tijd klopt God aan mijn hart. En ik doe bewust niet open.

Vandaag maak je kennis met onze nieuwe blogger Yafit! Welkom bij de club!

Luisteren. In een wereld vol hectiek, verplichtingen, afleidingen en mogelijkheden vind ik dat soms nogal moeilijk. Ik doe lekker mijn eigen ding, laat me opslokken door mijn prioriteitenlijstje, zonder echt prioriteiten te stellen als het gaat om de dingen van God. Gevolg: ik word onrustig. Ik ga dingen bedenken die me afleiden van het onrustige gevoel, zonder aandacht te besteden aan het kloppen op mijn hart. Zonder open te doen. Ik vraag me dan regelmatig af: “Waarom doe ik dit? Waarom kan ik dit bestaande patroon niet doorbreken? Waarom kan ik mij niet focussen op God? Mòèt ik me focussen op Hem? Is er iets mis met de dingen waar ik mijn tijd aan besteed?”, en ga zo maar door.

En zo ga ik de strijd aan met God, niet door hebbende dat dit ‘eisenlijstje’ eigenlijk van mij is.

Luisteren naar God vind ik moeilijk. Ik weet niet goed wat Hij tegen me zegt, of Hij iets zegt en wat ik hier vervolgens mee moet (mag?) doen. Vaak heb ik het gevoel dat God veel van mij vraagt, en dat ik moet voldoen aan Zijn ‘eisenlijstje’. Ik ben nogal een perfectionist en heb vaak het idee dat ik Hem teleurstel als ik er niet voldoe. Sterker nog, ik ben er zelfs bang voor. En zo ga ik de strijd aan met God, niet door hebbende dat dit ‘eisenlijstje’ eigenlijk van mij is. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk kan God teleurgesteld zijn wanneer ik iets niet goed doe, of wanneer ik iets anders had moeten aanpakken. Maar wanneer ik hier vergeving om vraag, dan wil Hij me dit ook echt vergeven. Jezus is niet voor niets aan het kruis gegaan. Op deze manier kan Hij ons vergeven. Dan mag ik beginnen met een schone lei, word ik helemaal schoongewassen en heb ik een stralend wit kleed aan.

Luisteren naar die Stem vanbinnen

Ik begrijp niet alles van God, maar wat ik wel weet is dat Hij van mij houdt. En dat niets wat ik doe (of wat ik niet doe), iets kan veranderen aan die liefde voor mij. Ik mag een relatie aangaan met mijn Hemelse Vader.

Hoe ziet dat er nu praktisch in mijn leven uit? Ik merk dat in drukke tijden, tijden waarin ik geen aandacht besteed aan God, er een zacht stemmetje in mijn binnenste fluistert. Dat stemmetje overschreeuwt mij niet, maar blijft wel aanhouden. Het onrustige gevoel dat ik hierboven beschreef, zie ik als een teken dat de Heilige Geest iets tegen mij wil zeggen. Ik merk dan dat het belangrijk is dat ik naar deze Stem luister. Wanneer ik met mijn problemen naar Hem toega, hoef ik ze namelijk zelf niet meer te dragen. Dat doe ik door simpelweg aan Hem te vertellen wat me dwarszit. Hij wil die last van mij afnemen, want Zijn last is licht.

Zo vertelde mijn moeder laatst dat God jouw strijd wil strijden. Dat raakte me.

Door middel van preken in de kerk, dingen die ik lees in mijn leesplan op de Bijbelapp en gesprekken met anderen, spreekt God tegen mij. Zo vertelde mijn moeder laatst dat God jouw strijd wil strijden. Dat raakte me. Waar ik telkens tegen God streed, omdat ik vond dat ik niet voldeed aan het eisenlijstje, bleek dat God voor mij wil strijden. Hij wil voor mij strijden tegen mijn perfectie, tegen de last die ik mijzelf opleg door hoge eisen aan mijzelf te stellen. Ik hoef die last niet alleen te dragen. Ik hoef niet te luisteren naar de negatieve gedachten die me ingefluisterd worden, want Jezus pleit al voor mij! Jezus wil mij helpen; Hij wil mij vasthouden en troosten. En praktisch doet Hij dit door dergelijke gesprekken, door mij innerlijk rust te geven en door mij bewust te maken van het feit dat ik Hem nodig heb. Ik mag op Hem vertrouwen.

In Gods handen leggen

Dat betekent niet dat alles automatisch goed gaat. Elke dag opnieuw moet ik kiezen om die eisen in Gods handen te leggen. Er is niets mis met de dingen die ik doe, alleen is het niet de bedoeling dat deze dingen mijn leven beheersen. Elke dag opnieuw wil ik ervoor kiezen om mij niet te laten opslokken door schoolwerk of andere verantwoordelijkheden, maar om mij te focussen op God gedurende die drukke dag. Mòèt dat? Nee. Dat hoeft niet. Toch merk ik zelf dat het geen extra opgave is, maar dat het een zegen mag zijn. Op deze manier mag ik Zijn vrede ontvangen in mijn hart, en heb ik oog voor de ècht belangrijke dingen in deze wereld. Zo zie ik mijn eenzame buurvrouw, en maak ik een praatje met haar. Glimlach ik op de fiets naar een tegenligger, zeg ik ‘goedemorgen’ tegen een wildvreemde en bedank ik de buschauffeur wanneer ik uitstap. Als we in relatie met God staan, mogen we steeds meer op Hem gaan lijken.

Als laatst wil ik graag zeggen: God luistert echt naar jou. Het enige wat Hij vraagt is dat wij ook naar Zijn (fluisterende) stem luisteren. “Wij kunnen ons vol vertrouwen tot God wenden, in de zekerheid dat Hij naar ons luistert als we Hem iets vragen dat in overeenstemming is met Zijn wil.” – 1 Johannes 5:14, NBV.

God klopt aan mijn hart. Ik zet bewust de deur wagenwijd open. Wat doe jij?