De vader en de zoon

Ik wil je graag een verhaal vertellen. Toen ik het hoorde, raakte het me ontzettend. Het is gewoon te mooi om niet te delen.

Het verhaal gaat over een vader en een zoon, die een hele goede band met elkaar hebben. Er is in dit gezin geen vrouw die de moederrol op zich heeft, het gezin bestaat alleen uit een vader en zoon. Met z’n tweetjes. De vader dacht na over hun leven en vertelde zijn zoon: “Jongen, al wordt alles wat ik heb me ontnomen, zolang jij altijd maar bij me blijft. Je bent het meest kostbare wat ik heb. Ik hoop dat ik je nooit hoef te verliezen.” De zoon glimlachte en verzekerde zijn vader dat hij zeker niet van plan was om ergens heen te gaan. Samen zaten ze op de veranda, kijkend naar de ondergaande zon en haar stralen, genietend van een versgezet bakje koffie.

Brief

Dagen, maanden, jaren gingen voorbij. En de vader en zijn zoon hadden het goed samen. Tot er op een dag een brief op de deurmat lag. Een envelop met daarop de naam van de zoon genoteerd. Zijn vader maakte de brief open (de privacywet bestond toen nog niet) en las tot zijn schrik dat het een oproep was voor dienstplicht. Zijn zoon werd opgeroepen om het land te dienen in het leger. Om te strijden, en misschien in die strijd ten onder te gaan. De grond leek onder vaders voeten weg te zakken… Zijn zoon, het liefste dat hij had… Moest hij laten gaan naar zo’n onveilig gebied, met alle mogelijke gevolgen van dien.

Dienen

Toen de zoon thuiskwam en hij het nieuws hoorde, schrok hij. Toch bleef hij, positief als hij was, glimlachend zijn vader geruststellen. Hij zei: “Pap, ik ga daar gewoon heen en keihard mijn best doen. Voor je het weet, ben ik weer terug en zullen we nog heerlijk genieten van onze tijd samen. Wat er ook gebeurt, ik zal me zo gedragen dat ik je trots zal maken.” De vader zuchtte, en stemde in. Hij kon immers niet anders. Zo gebeurde het, dat zijn zoon ging dienen in het leger.

Weken vernam de vader niets van zijn zoon. Tot hij op een dag een brief kreeg. Een simpele brief, met een desastreuze boodschap. “Wij moeten u tot onze spijt mededelen dat uw zoon is gesneuveld in de strijd.” Vader kon niet eens meer verder lezen. Zijn hart brak. Hij viel op de grond, al snikkend. Zijn zoon, zijn liefste! Alles had hij voor hem overgehad. Alles had hij willen verliezen, als hij zijn zoon maar kon behouden…

Bezoek

Maanden gingen voorbij en behalve die ene brief, hoorde vader niets meer over zijn zoon. Hij wist niet hoe hij was gestorven, wat de reden was en waar hij precies lag begraven. Hij vond het verschrikkelijk. Tot op een moment plotseling de bel ging. Een jonge man stond op de stoep, vermoedelijk een soldaat of veteraan. “Goedemiddag, ik geloof dat u de vader bent van mijn beste vriend. Hij is gesneuveld in de strijd.” “Ehm, ja, dat kan goed kloppen. Komt u binnen!” De jonge man stapte naar binnen en ging op de bank zitten. Hij vertelde dat zijn zoon één van de leukste mannen van de ploeg was. Hij had veel humor en wist de groep positief te motiveren. De vader glimlachte. Ja, dat gedrag herkende hij wel. De jonge man vroeg aan de vader of hij wist hoe zijn zoon was overleden. De vader antwoordde ontkennend.

Offer

“Dan moet u er eens goed voor zitten, want wat ik u ga vertellen is dat uw zoon een heldendaad heeft verricht. Weet u, we waren zo goed als ingesloten door de vijand. Ze hadden ons omsingeld en in het nauw gedreven. Hun wapens waren op ons gericht. Als het niet om uw zoon was geweest, waren wij allen gestorven. Zie, toen ze aankwamen met hun vuurwapens, stond uw zoon opeens op en zette het op een rennen om de aandacht van de vijand af te leiden, terwijl hij naar de anderen schreeuwden dat ze zich uit de voeten moesten maken. Ik wilde hem nog tegenhouden en zei iets over ‘broederschap’ en ‘één team’, maar hij was al weg. Uw zoon is de reden dat ik hier zit. Dat ik nog leef. Zijn offer redde ons allemaal.”

Het was stil in de kamer. Tranen biggelden over de wangen van de vader. Glimlachend zei hij: “Ja, hij heeft zijn belofte gehouden… Wat ben ik trots op hem! Nog meer dan ik al was.”

Tekening

“En er is nog iets. Iets wat ik u wil geven. Het is een tekening die ik van uw zoon heb gemaakt.” De jonge man haalde een papiertje uit zijn zak, en streek het glad. “Alstublieft. Ik hoop dat u het mooi vindt.” De vader was stil. Hij keek de jonge man aan en zei: “Het is prachtig. Ik ga ‘m direct inlijsten.” Dat deed hij, en hij hing de tekening boven de schoorsteen.

Veiling

Daar hing de tekening nog jaren, totdat de oude vader zijn laatste adem uitblies. Zijn huis en zijn bezittingen werden, in zijn overeenstemming, geveild. Er waren veel mensen op de veiling afgekomen. De man bezat mooie spullen; prachtige schilderijen, een mooie auto en het huis stond op een geliefde plek. Iedereen wilde wel wat bieden op zijn mooie spullen. Voor de veiling begon, haalde de veilingmeester een lijst tevoorschijn. In de lijst zat een tekening van een jonge man, de zoon van de vader. Hij vroeg: “Wie biedt er op deze tekening van de zoon van de eigenaar van de spullen? … Wie?”

Het was stil. Mensen schoven wat ongemakkelijk heen en weer op hun stoel. Hier waren ze niet voor gekomen! Het bleef stil, dus de veilingmeester vroeg opnieuw: “Wie biedt er op deze tekening?” De eerste reacties leken los te komen: “Kom op, niemand is er in geïnteresseerd. Kunnen we nu doorgaan met de echte spullen? De tekening is behoorlijk provisorisch.. Niemand wil die hebben, hoor.” De veilingmeester bleef afwachtend de zaal inkijken. Net zolang dat het wat pijnlijk begon te worden. “Doe niet zo raar, man! Weg met die tekening, er is duidelijk niemand die ‘m wil hebben.”, zei een man op de vierde rij. De veilingmeester antwoordde: “Ik vraag het nog een laatste keer, wie wil wat bieden op deze tekening? Niemand?” 

Niet veel te bieden

Helemaal achterin de zaal, stond een klein vrouwtje. Ze stak vertwijfelend haar hand op en zei: “Ik zou de tekening wel willen kopen, maar ik heb bijna geen geld. Ik kan maar een paar euro uitgeven, dat is alles wat ik heb.” “Is dat werkelijk alles wat u heeft, mevrouw?” “Ja, echt waar. Ik heb u niet meer te bieden.”, zei ze. “Ach, geef dat vrouwtje toch dat schilderij.”, zei een man die vooraan zat. “Ja, laat haar het maar hebben!”, riep een ander. “Goed”, zei de veilingmeester, “Dan is de veiling bij deze gesloten.”

Opdracht

De mensen in de zaal keken perplex naar de veilingmeester. Meende hij dat nou? Maar al die spullen dan? Die moesten toch verkocht worden? De veilingmeester nam het woord: “Ik heb een specifieke opdracht van de eigenaar gehad. De man zei me het volgende: “Wie De Zoon accepteert voor wie Hij is, zal al Zijn rijkdom erbij krijgen.” Deze vrouw die maar een paar euro betaalde voor de tekening, zal voor dat geld heel het bezit van de man krijgen, zoals hij zelf bevolen heeft.”

Bijzonder verhaal, hè. Ik kreeg er helemaal kippenvel van! Het leert mij dat ik Jezus mag accepteren voor Wie Hij is en dat ik Zijn offer mag aannemen. God de Vader geniet ervan wanneer wij Jezus de eer geven die Hem toekomt. Ik geloof ook dat de Vader ons zal zegenen, wanneer we dit doen. Wanneer we onze blik op Jezus gericht houden, dan vertroebelt ons zicht niet meer door wereldse verlangens en wijsheden.  En zelfs al hebben we bijna niets, als we dat kleine beetje wat we hebben aan Jezus geven, dan zal Hij het vermeerderen en jouw inzet zegenen! Fijne zondag, lieve meiden. Bewaar dit verhaal in je hart en denk er eens over na welke lessen je hier nog meer uit kunt halen. Ik ben benieuwd!

Photo by Hugo Fergusson on Unsplash