Opgeruimd staat netjes

De laatste tijd ben ik veel bezig met opruimen in huis. Opruimen als in: dingen een plekje geven, maar met name als in: dingen wegdoen. Letterlijk opruimen. Dingen die ik niet per se wil houden, verkoop ik op Vinted of geef ik weg. Tijdens dit proces van opruimen, kom ik er steeds meer achter hoeveel ik eigenlijk wel niet heb. En hoe moeilijk ik het vond en vind om dingen los te laten.

Door het stof naar vrijheid

Het leek of God mij iets duidelijk wilde maken. Het is fijn en goed om op te ruimen in je huis en je omgeving, maar hoe zit het met je ziel? Hoe zit het met je hart? Ik ben iemand die niet terugschrikt wanneer mijn gevoelsleven ingewikkeld wordt. Het lijkt wel alsof ik dan juist ‘aan’ ga. Graag ga ik aan de slag met dingen die opgeruimd moeten worden in mijn hart en in mijn ziel. Maar daarbij stuit ik wel vaak op mijn moeite om dingen te verwerken en daarna los te laten. Als ik dit aan mijzelf merk, heb ik de neiging om nog harder te gaan werken om dat hoekje in mijn hart schoon te maken. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan dingen die ik heb meegemaakt in het verleden. Graag verwerk ik het, maak ik het kamertje – waarin het al jaren ligt te verstoffen – schoon en laat ik het los. Maar zo makkelijk is dat vaak niet. Ik heb ontdekt dat ‘krampachtig loslaten’ niet gaat. Dat bestaat simpelweg niet. Hoe meer ik gefocust was op het ‘ik moet dit laten gaan’, hoe steviger ik het vasthield. Mijn ferme greep maakte dat ik God geen ruimte gaf om in te grijpen en me te helpen om me door het stof naar vrijheid te banen. God is namelijk een echte gentleman, ik denk dat Hij nooit zomaar iets uit mijn handen zou rukken, ook al zou dit wel beter voor me zijn. Hij wacht rustig tot ik het aan Hem wil geven.

Geven aan God

En dat ‘geven aan God’, poeh… dat is best lastig, vind ik! Want hoe doe je dit nou concreet, iets aan God geven? Hoe laat je iets achter bij de troon van God zonder het mee terug te nemen naar je aardse leven? Ik heb ontdekt dat dit alles te maken heeft met vertrouwen. Vertrouwen op je Papa. Dat Hij er zorgvuldig mee om zal gaan, dat Hij je zal helpen om dingen achter je te laten. En vertrouwen begint eigenlijk bij geloven dat God goed is. Geloof jij dat werkelijk? Of heb je te veel vragen in je hart om dit ook daadwerkelijk te omarmen als waarheid?

Ontmaskeren

Dat laatste merkte ik bij mijzelf: ik geloofde in theorie en met mijn hoofd zeker dat God een goede God is, niemand die daaraan kwam! Maar toen ik eerlijk ging kijken naar mijn handelen dan wilde ik alles zoveel mogelijk zelf oplossen. En als dat niet lukte, dan was God er natuurlijk altijd nog als laatste reddingsboei. Ik merkte dat mijn hoofd God wel bestempelde als goed, maar mijn hart geloofde dit eigenlijk niet. Misschien is het ook interessant voor jou om te kijken naar wat je denkt te geloven, en naar wat je daadwerkelijk doet. Soms kan dit verschillend van elkaar zijn, en daarmee kan je heel makkelijk leugens die je onderbewust gelooft ontmaskeren (bijv.: “Ik sta er alleen voor.” of “Zelfs God kan dit patroon niet doorbreken.”).

In gesprek

Toen ik besefte dat ik bang was dat God helemaal niet zo goed was als ik zou willen, ben ik hierover in gesprek gegaan met God. Ik heb Hem verteld dat ik eigenlijk boos op Hem was, omdat Hij bepaalde dingen niet had voorkomen. Ik zei Hem dat ik het gevoel had altijd voor mijzelf te moeten opkomen en voor mijzelf te moeten zorgen, omdat ik niet ervoer dat Hij me hielp. Omdat ik niet ervoer dat Hij de weg aan het banen was. En weet je, dat luchtte ongelooflijk op. God wist het namelijk allang. Maar ik was degene die het moest uitspreken, die het moest voelen, om het daarna bij Hem te kunnen laten. Ik merkte dat, toen ik de boosheid en het verdriet naar Hem had uitgesproken, Hij ook kwam met Zijn vrede en rust. Het maakte dat ik zag dat Hij me droeg, al kilometers lang. Een vriendin van me haalde het gedicht van ‘voetstappen in het zand’ een paar keer aan tijdens een gesprek waarin ik haar vertelde dat ik er doorheen zat. Ik had het al vaak gehoord, maar toen besefte ik me dat het op dit moment realiteit was in mijn leven. Het uitspreken van mijn gevoelens naar God, maakte dat Hij ze begon te vervangen met waarheden over Hem en over Zijn rol in mijn leven. Het maakte dat ik dingen anders begon te zien en zelfs om vergeving vroeg om mijn kortzichtige zienswijze van eerder. Ik vroeg vergeving, maar besefte me ook heel goed: al mijn gevoelens mogen er zijn. Ik mag die uitspreken naar mijn lieve Papa, want Hij is al zo vertrouwd met al mijn gevoelens. Nog vertrouwder dat ik er zelf mee ben.

Ben je zelf ook lekker samen met God aan het opruimen, of doe je alles in je eentje? Wees eens eerlijk: wat denk je versus wat je doet? Een mooie graadmeter. Ik wens je een licht en luchtig leven toe, dat niet zo zwaarbeladen is met stof, moeilijke gevoelens of bagage van het verleden.

Foto: Jackson David @ Unsplash